Μινιμαλισμοί

Το ημερολόγιό μου είναι 
μια πρωτότυπη συλλογή
πολλών φωτοτυπιών 
της ίδιας φωτοτυπίας. 

Τα παιδιά

Στην Σ.Κ. 

Τα παιδιά είναι πουλιά.  
Ο αέρας στις φτερούγες τους 
μιλάει ψιθυριστά. 
Τα παιδιά είναι μαχαίρια. 
Οι κουβέντες τους χαράζουν.  

Τα παιδιά κρατούνε τα χέρια μας. 
Ύστερα τα κόβουν και τα παίρνουν μαζί τους. 
Κι ύστερα πια δεν κρατάμε τίποτα ξανά. 
Μα ποιος νοιάζεται;
Τι θα χρειαστεί να ξανακρατήσουμε;

Τα παιδιά μας ξεχνούνε ευτυχώς. 

Αναχωρητικόν

Όταν έφυγες άδειασε το σπίτι. 
Αυτά τα έπιπλα. 
Εκείνα τα παράθυρα. 
Το κρεβάτι σου. 
Όλα τα πήρες. 
Άφησες μόνο κάτι σύρματα να τυλίξω, 
ποιός ξέρει τι;
Άφησες δυο σπασμένα ποτήρια στο πάτωμα
για να πίνω ή να κόβομαι.
Ό,τι θέλω, είπες. 

Κάθησα κι εγώ σ´ έναν κομμένο κορμό 
στη μέση, στο σαλόνι.
Τον βρήκα αδέσποτο στο δρόμο κι είπα 
να τον σύρω σπίτι,
να του ανοίξω την καρδιά στα δύο, 
να τον κάνω παγκάκι. 
Σκέφτομαι καμιά φορά, 
όταν κρυώνω τα βράδια,
να τον κάψω μαζί μου. 
Η ζέστη του, μια προσέγγισή σου. 
Να είσαι πάλι εδώ, 
στη μέση του σαλονιού,
με τα λευκά μάρμαρα,
με τις μαύρες στάχτες. 

Άφησες κι έναν παλιό καθρέφτη.

Ρυθμικό

Κενός περιεχομένου.
Διεκπεραιώνει τον προσωπικό χρόνο.
Ματώνουν τα μάτια.
Ποντίκια κοιμούνται και ξυπνάνε στο στέρνο και τα σπλάχνα
και μασάνε αθόρυβα.
Ένας τρελλός τυμπανιστής στην καρδιά, ιδρώνει και πάλλεται.

Κενός περιεχομένου.
Κλείστηκε σε είκοσι δίσκους παλιούς.
Ματώνουν τ´ αυτιά.
Ξαπλωμένος με τέσσερα μαξιλάρια αγκαλιά κρύβει δειλά
ό,τι κρύβεται.
Ένας τρελλός τυμπανιστής στην καρδιά, ιδρώνει και πάλλεται.

Ψηφιδωτά

Σώματα αγαπημένα, 

κελιά μυστικά,

κουβαληθήκατε αθόρυβα

κι ο αχός σας εβρίσκε πάντοτε

στο ενδιάμεσο 

των χτύπων της την καρδιά. 

Κορίτσια που κρατηθήκατε,

φωνές, 

χαιδευτικά ονόματα, 

θέρμες,

ανακατεύεστε

κι αναδύεστε ξέχωρες, 

μοναδικές

από λίμνη δροσερή, 

γυναίκες. 

Χέρια και καρποί 

και νύχια,

μαλλιά,

το χρυσαφένιο συρματόπλεγμα

και τα λιτά σας μέλη. 

Βλέμματα απορρημένα,

στην ομίχλη μου  

χαμένα σώματα 

κι αναπνοές

που μακρυά σας έδιωχνα 

για της επιθυμίας σας την χάρη. 

Κι εσύ,

του πρώτου σπασμού μου μάρτυρας

και ψάρι εγώ δίπλα σου,

Κι εσύ,

του τελευταίου ξεγυμνώματός μου

ιέρεια,

στο μωσαικό που στρώνετε 

στο πάτωμά μου

γυναίκες ψηφιδωτές 

πατώ, ανασταίνομαι, πεθαίνω. 

Απόψε πάλι στ´ όνειρό μου

της κυριαρχίας την συνέχεια

επιβεβαιώστε 

σαν να χρειάζεται κάτι παραπάνω

απ´ την ύπαρξή του 

το αυταπόδεικτο. 

Φρουτοπία

Όλη τη μέρα να μεγαλώνω. 

Το βράδυ να ανατρέπομαι.  

Το γερασμένο δεν αφήνεται 

να ωριμάσει. 

Κυλάω την πέτρα 

από το στομάχι 

ίσα με το λάρυγγα. 

Κι άντε πάλι απ´ την αρχή,

κάθε φορά που η βαρύτητα 

ακυρώνει τον αγώνα εντός μου.