Το 31 β'

Με το ίδιο λεωφορείο που παίρνεις κάθε μέρα,
πάνω στην ίδια τετριμμένη διαδρομή
πενήντα χρόνια απαρέγκλιτα,
μ´ αυτό μια μέρα θα ανατιναχτείς.

Θα ´ναι μια αδιάφορη ιστορία
απ´ αυτές που ακούς κάθε μέρα με μισό αφτί.
Αυτή θα ´ναι το σπίρτο.
Θα ´ναι μια γυναίκα ακουσίως ανέραστη
Ένα παιδί στο μισητό σχολείο του
Μια γριά που ξεχάστηκε σε ένα κύκλο από λάστιχα

Το παλιό λεωφορείο, γεμάτο δυναμίτη που περιμένει χρόνια,
μιαν αναρίθμητη Τετάρτη, ή κάποια πεθαμένη Κυριακή,
ή την επόμενη Δευτέρα της αθανασίας, θα ξαγρυπνήσει.
Θα ´ναι τα μάτια του κόκκινα. Το στήθος του φουσκωμένο.
Το παιδί θα αναστενάξει. Και τότε θα γίνει. Την ώρα της εκπνοής.

Κανένας δε θα κλάψει για το κενό της θέσης σου.
Κανείς δεν θα ξέρει πως δεν υπήρξες επιβάτης.
Μονάχα το σκυλί της καθημερινής σου συνήθειας θα γρυλίζει
λυπημένα για λίγο, κι ύστερα με ανακούφιση.

Περί ποιήσεως

Ποιητή του καιρού μου
εγώ σε μεγάλωσα. 
Με τα ευήκοα ώτα μου. 
Με τα κακοφτιαγμένα μου δάχτυλα. 
Με τα σπασμένα μου μάτια. 
Εγώ έκανα τη φωνή σου Ποιητή,
φωνή βοώντος εν οάσει. 
Τον σπόρο σου εγώ τον άνθισα. 
Γι' αυτό τώρα ποιητή μου
μην καυχιέσαι. 
Γιατί εγώ θα σε ξεχάσω.