Η νέα άνοιξη

Είμαι τόσο κλισέ
Περπατώ με δυο πόδια
Αγαπώ με δυο κάτοπτρα
Τρώω
Πίνω
Κοιμάμαι με την πλάτη στον τοίχο
Αναπνέω πανομοιότητα
Είμαι τόσο κλισέ
Επαναλαμβάνομαι σαν μάθημα
που κανείς δεν ακούει
γιατί όλοι κοιτούν
τη νέα άνοιξη...

Στροφές

Ο δερβίσης
πότε κοιτάει τον καθρέφτη
πότε τον σπάει στα πλευρά του
πότε του γυρίζει την πλάτη
να τον μαστιγώνει
Ο δερβίσης
στροβιλίζεται στο μυαλό του
πατάει στο κύμα των ανέμων
εξοβελίζει τον κόσμο των σκιών
όμως ποτέ μα ποτέ
δεν βγαίνει στο φως
Ο δερβίσης
θα αφήσει τις ζεστές του πατούσες
να σκορπάνε το χώμα
να τρυπάνε την γη ως τον πυρήνα
για να καεί και να γίνει φως.