Πέμπτη 8 Ιουνίου 2017

Τις Κυριακές που πηγαίνουμε σ

το τσίρκο
ένα μυθικό σκηνικό τρόμου
βγάζουμε βόλτα εκεί τις τερατώδεις
διασκεδαστικές μοναξιές μας
μ' ένα μαστίγιο στο λαιμό
κι ένα πνιγερό λουρί στο χέρι
εκθέτουμε τ' ανήκουστά μας
άναρθρα και ειδεχθή
και περάστε κόσμε να δείτε
δικέφαλα τέρατα και κλόουν
με ματωμένα χείλια
και ζογκλέρ με τέσσερις ζωές
στον αέρα και δυο στα χέρια τους
στο τσίρκο
σ´ αυτό το θέατρο της τρυφερής κυνικότητας
συντελείται σε λαϊκή απογευματινή
το ανοιχτό μας στήθος
στο τσίρκο
πουλάμε τη θλίψη μας
δυο δεκάρες την οκά
και τη χαρά μας μία
στο τσίρκο
υπερμεγέθεις και ελάχιστοι
σιαμαίοι και ασώματοι
να πεθάνουμε κρεμασμένοι
άπαντες
στο πιο ψηλό σχοινί



Άστεγο, μικρό ευχετήριο της απώλειας

Όλοι και όλα φεύγουν.
Κι όλοι μας, ο καθένας ξεχωριστά,
γινόμαστε ρολόγια σταματημένα
στα σημεία που αφήνουμε τους ανθρώπους μας...
ή που μας αφήνουν.

Εκείνο που χάνουμε,
εκείνο που αφήνουμε,
εκείνο που μένει αιώνια ζητούμενο,
δεν είναι ο έρωτας.
Είναι το αίσθημα του να ανήκουμε κάπου.