Η Ναυσικά. Το Ιερό Δισκοπότηρο των γυναικών. Είχε στα πόδια την δροσιά της θάλασσας. Στα μαλλιά τον αλμυρό της αέρα. Τα ξανθά χρώματα του καλοκαιριού στο σώμα. Σαπούνι ανέδυαν οι πόροι της. Το φιλί της, κρασί Σαντορινιό. Κι όταν την άκουγες έλεγες πως έτσι τραγουδούν οι σειρήνες!
Τα πόδια της τα έκοψα μ’ έναν μικρό μπαλτά ακονισμένο. Έκαψα τα μαλλιά της με οινόπνευμα και σπίρτο. Πήρε και σκούριασε το σώμα της σαν φύλλο φθινοπωρινό. Πίκρανε η γεύση της και το στόμα της έγινε αλκαλικό. Μύρισε θειάφι και θάνατο. Το φιλί της ξίδι και χολή. Κι όταν της ψαλίδισα τις χορδές με το χρυσό μου ψαλίδι, δεν ξαναμίλησε πια.
Εγώ δεν είμαι ο Οδυσσέας αγάπη μου. Είμαι ο Άδης, κι έτσι αγαπώ.
Τα πόδια της τα έκοψα μ’ έναν μικρό μπαλτά ακονισμένο. Έκαψα τα μαλλιά της με οινόπνευμα και σπίρτο. Πήρε και σκούριασε το σώμα της σαν φύλλο φθινοπωρινό. Πίκρανε η γεύση της και το στόμα της έγινε αλκαλικό. Μύρισε θειάφι και θάνατο. Το φιλί της ξίδι και χολή. Κι όταν της ψαλίδισα τις χορδές με το χρυσό μου ψαλίδι, δεν ξαναμίλησε πια.
Εγώ δεν είμαι ο Οδυσσέας αγάπη μου. Είμαι ο Άδης, κι έτσι αγαπώ.
