Ασιτία

Έχουμε αφήσει θραύσματα,
ο ένας για τον άλλο,
σκορπισμένα σ´ όλο τον κόσμο.
Μαζεύουμε στα μοναχικά μας ταξίδια
παλιές φωτογραφίες,
λέξεις σε μηνύματα,
αποχρώσεις φωνών,
εκκρεμείς ακόμα λαχτάρες,
αποχτενίδια,
ασπρόμαυρες θρυμματισμένες εικόνες,
κυρίως μίλια χιλιάδες αποστάσεων αγεφύρωτων
βήματα αζευγάρωτα μαζεύουμε.
Πηγαίνουμε και προσκυνούμε ασυγχρόνιστοι
σ´ αυτούς τους ιερούς τόπους
Πίνουμε δυνατά κοκτέιλς δίπλα σε αστικά ποτάμια
κυλάει ο χρόνος
οι πόλεις διαλύονται η μια μες την άλλη
δυνατά κοκτέιλς
τα ρομποτικά βήματά μας
τα χορευτικά βήματά μας
αποκλείνοντα
Όμως
Τα ψίχουλα αυτά τα σκορπισμένα
στα φαρδιά πεζοδρόμια της Champs-Élysées,
στις πολυτελείς όχθες του Ρήνου,
στις παλλόμενες βιτρίνες της Regent,
στα κενά μεταξύ των τελειών και των κεφαλαίων στα ποίηματα,
αρκούν καμιά φορά να χορταίνουν την υποσιτισμένη ζωή μας.

Η σακούλα

Θα έρθω μια μέρα
στο σουπερμάρκετ που δουλεύεις
Θα έρθω
να αγοράσω φρυγανιές και σαμπουάν
Θα σε κοιτάζω
από τα μακρυνά ράφια
Από τους αντικατοπτρισμούς των ψυγείων με τα γάλατα
Θα είναι
το δέρμα σου λευκό
τα μαλλιά σου κόκκινα
θα καίγονται
οι λεπτές σακούλες και τα χαρτονομίσματα
θα θροίζουν ακατάπαυστα

Λέω μια απ´ αυτές τις μέρες
να παραφυλάξω
Θα κλείσεις με τα κλειδιά σου
θα πάρεις τον ιδρώτα σου
στην φτηνή σακούλα του Βασιλόπουλου.
Θα στρίψεις στον κεντρικό και θα χαθείς.