Το στομάχι

Ζει όλη τη μισή ζωή της
στο στομάχι της.
Μεγαλώνει κ μικραίνει,
σφίγγεται και μπλέκεται κουβάρι,
γεμίζει κι αδειάζει,
μα κυρίως,
κουβαλά
την πέτρα της.

Ο τελευταίος

Η αγάπη ήταν σύμπτωμα

παιδικής αρρώστιας 

που δεν πέρασε. 

Σαστισμένος κι αμήχανος

στη μέση της μέρας 

κάτω από έναν ξεγυμνωτικό ήλιο

παραμιλούσε:

Υπάρχουν άνθρωποι που λένε «ένα χρόνο μετά»,

εγώ θα λέω πάντοτε «πριν ένα χρόνο». 

Τα πουλιά και τ´ αυτοκίνητα 

οι άσπρες λωρίδες στους δρόμους,

τα σκληρά προφίλ των πολυκατοικιών, 

όλα τον κοιτούσαν 

σαν κάτι που μένει 

ενώ όλα φεύγουν, 

και διαλύονται στο φως. 

Πέρασαν σαν τυφώνας

πίσω από την πλάτη του 

με σκόνη, πάταγο, μανία

ως που έμεινε σε τοπίο κατάλευκο

αποστεωμένο, ουδέτερο. 

Εκεί βρήκε τον τελευταίο του καθρέφτη.