Πρέπει να βρούμε

Πρέπει να βρούμε

-αν υπάρχουν-

νέες συγκινήσεις.

Καθόμαστε στον πάτο

του κάδου ανακύκλωσης

χωρίζουμε την κάθε μέρα

σε πρωινό 

γεύμα 

δείπνο.

Ο κιρκάδιος ρυθμός 

μας απομειώνει

από Παρασκευές

σε Κυριακές

και Δευτέρες

ενώ γύρω μας

κυκλώνες ανακατεύουν

όμοιες σκόνες,

ίδιες βρωμιές. 

Πρέπει να εφεύρουμε

-αν είναι δυνατόν-

νέες μέρες. 

Τις παλιές 

τις ζήσαμε όλες

κατ’ επανάληψιν 

και καθ’ έξιν.

Κρατούμε ρυθμικά

το μπράτσο

του φθαρμένου κουλοχέρη

στην ασπρισμένη παλάμη μας

περιμένοντας

να λιώσει κι αυτό

ή 

να ενσωματώσει το χέρι μας

μπας και γίνει

το λειψό του...

Ένα.

Μυστικά

Σε είδα στον ύπνο μου
κρατούσες μυστικό σαν μαχαίρι
στο αυτί μου το γύριζες
και μόνο την μια του κόψη άκουγα.
«Πες μου ξανά...»
κι εσύ ξανάλεγες
μα μόνο τη μια σου κόψη άκουγα.
Με ομορφιά
Με λεπτότητα
Με παραμόρφωση

Σε είδα στον ύπνο μου
κρατούσες μαχαίρι μυστικό
στο αυτί μου ψιθύρισες
και μόνο την διπλή σου ανάσα άκουγα.
«Πες μου ξανά»
κι εσύ ξανάλεγες
μα μόνο την διπλή σου ανάσα άκουγα.
Με ομορφιά
Με λεπτότητα
Με παραμόρφωση

Τα τραίνα

Τραίνα πλησιάζονται εκπληκτικά αργά
και απομακρύνονται αστραπιαία
Όλοι οι κόποι τους συμπυκνώνονται
σ’ ένα κρυφό ελατήριο εκτόξευσης
Τα αγκομαχητά τους και τα κλάματα
οι συνεχείς πόνοι των αρθρωτών τους μελών,
τα “λίγο ακόμα” και τα “σχεδόν φτάσαμε”,
όλα τους
καταλήγουν σε θεαματικές εκρήξεις
διασπαστικής μοναξιάς.

Καημένα τραίνα, αεί πλησιάζοντα
αεί απομακρυνόμενα θεαματικώς
κι ανεξαρτήτως προθέσεων προορισμών.
Ιδρωμένα, ματωμένα, ταλαίπωρα
τραίνα σε σκουριασμένες ράγες,
μοιραία τραίνα πλησιάζοντα,
θα περάσει από πάνω σας η ζωή
σαν τραίνο, και εσείς...
το ένα πάνω απ’ τ’ άλλο.

Ο χώρος

ο θάνατος είναι χώρος
σ’ ένα δωμάτιο που στενεύει
γύρω του λουλούδια
και πολλαπλάσια βρωμιά

αν ήμασταν φύλλα
θα ήταν ο αέρας
αλλιώς ένα τρισδιάστατο
άδειασμα εκεί που κάποτε
ένα μπαλόνι κοκκίνιζε
την εκκρεμότητα της ζωής

Δεδομένο

Πόσο εύθραυστο είναι το κάθε δεδομένο
που φουσκωμένο με αέρα υψώνεται!
Πόσο λεπτό κι ασθενικό το κάθε ύψος!

Ένας επαναληπτικός αυτόχειρας
ξαναπαίρνει τις κυλιόμενες για τον πρώτο
κι ύστερα καταλαμβάνει
τον γραμμικό χώρο της νομής του.

Πόσο ευτελή όλα τα “απόψε το βράδυ”
απόψε το βράδυ που εκτινάσσεται
ύπουλο έλασμα πιεσμένο
να μας βγάλει τα ανυποψίαστα μάτια!

Ένας επαναληπτικός αυτόχειρας
ξαναπαίρνει τις κυλιόμενες για τον πρώτο
κι ύστερα καταλαμβάνει
τον γραμμικό χώρο της νομής του.

Παρηγορητικές μου πέτρες σκεπάστε
το ακέλυφο σαρκίο μου, όταν
το αμφίβολο καθαρτήριο του έρωτα
ρωτά και επιμένει:
Πόσο εύθραυστο το κάθε ανθρώπινο;
Πόσο σπασμένο!

Τα καπνά

Ένας λαγός χοροπηδάει
εκατέρωθεν
της λευκής γραμμής σου
Κατά κύματα μου επιτίθεσαι
Εγώ, οχυρώθηκα στην κορυφή
της μακριάς σου βλεφαρίδας
Συσπώνται τα χείλη σου
μ´ εκρηκτικό μηχανισμό
Στο Τσαούς-μοναστήρι
κρώζουν τα παγόνια
κι η κραυγή τους σπάει την πόλη
ενώ σου ετοιμάζω δείπνο τυφλό
σε ένα απέραντο τραπέζι
να 'σαι ο απέναντι ήλιος
να περπατάς σφαιρικά
στη μεταλλική σου επιφάνεια
προσδοκία περιοδική
σε κοίλο κινέζικο βασανιστικό

Ένας λαγός χοροπηδάει
εκατέρωθεν
της λευκής γραμμής σου
χαράζουν οι κνήμες σου
μια αρχαία πύλη
χιονίζεις με τ’ ακροδάχτυλα
τ’ ανθισμένα χωράφια
της μνήμης μου
οι κερασιές σου βιάζουν
τις ρινικές κόγχες
Σε ξαναβρίσκω χαραγμένη
στα χέρια κάποιου
αγρότη στα καπνά
Τώρα το χάδι του
θα μου γυαλοχαρτάρει
τα μαλλιά κι εσύ γελάς
που βρίσκεται η χαμένη πληγή
στην υπόκωφη πλάτη μου

Παλιές αγγελίες

Μεγάλη ανάγκη δαίμονος.
Εγκαταλελειμμένο σώμα
αφήνεται να ρημάξει άνευ.
Ζητούνται έτοιμα ή
καινά δαιμόνια.
Τεχνικές αυτοφυούς
δημιουργίας
θα εκτιμηθούν
και αμειφθούν
αναλόγως.

Κάθε φορά

Κάθε φορά που σκύβω μέσα μου
μια φωνή μου λέει
είσαι καλός, κοίτα να κάνεις το σωστό
Κάθε φορά που σκύβω μέσα μου
δυο φωνές μου μιλούν
η μια μου λέει είσαι κακός, κάνε ό,τι θες
Κάθε φορά που σκύβω μέσα μου
τρεις φωνές μου φωνάζουν,
η τρίτη μου λέει
Ποιος είσαι;

Κάθε φορά που σκύβω μέσα μου
μία φωνή μου λέει
Δεν είσαι.

αναπνέοντας

μέσω
επίπονων
ρηγματώσεων
στα πλευρά
διαδοχικών
εφιαλτών

μέσω
ημερών
κατολισθητικών
με κόκκινη
ομπρέλα
στα χέρια
μοναχός
ψωμί
νερό

λευκά
οστά
στον ήλιο
βότσαλα
λευκά

ζωή
κύμα
ηρεμία
βυθός
κύμα
βυθός
νερό
ηρεμία
βυθός
βυθός
βυθός

Barolo

Στα αμπέλια της Ανδριανής

ένα σκυλί περπατά 

στο στερνο του κόσμου 

κοντοστέκεται, 

μυρίζει, αναζητά 

την μονότονη μοίρα 

κελαηδάνε τα χώματα 

στις ζεστές του πατούσες 

τρίζουν, 

τρίζουν οι λαγόνες του

χέρια σταφύλια και χείλια 

χίλια φύλλα 

χαϊδεύουν 

φώτα, βουίσματα, 

μύγες ακούραστες τα χρόνια 

το τρυγήσανε

Στα αμπέλια της Ανδριανής

ένα σκυλί μόνο

ξαπλώνει και λούζεται

στην γη που βρέχει

στον ζεστό ουρανό

το κλίμα το τυλίγει

να γίνει γουλιά

και ζάλη