Οι μολυβένιοι δράκοι

Δειλοί πολυτελείας
Φτάσαμε
με μια αυτόματη γενναιότητα
κάπου ασφαλώς
κι από δω
εκστομίζουμε αυθάδεις προσευχές:

«Ω δέσποινα των λογισμών μου
Πόσο σας πόθησα
με τις δριμείες μου λέξεις
και τις ρηχές μου πράξεις
Και πόσους δράκους μολυβένιους
σκότωσα κι ανάστησα
για χάρη της χάρης σας»

Δειλοί εξ αίματος
Αγχιστεία
ποτέ δεν τολμήσαμε με καμία
πραγματικότητά μας
την αμαρτωλή
λες και υπήρχε παράδεισος.

Ο Δρομέας

Κάθε βράδυ
Με σκουριασμένες λέξεις
Λύνω το γρίφο μου
Ακονίζω το σεληνόφως
Αναπλάθω τα τείχη μου
Εξορκίζω τα ανύπαρκτα
κι από το πέτο του σακακιού
την σκόνη της ημέρας
με το πίσω της παλάμης

Κάθε βράδυ
Λέω θ’ αφήσω λίγα νιάτα
για τα γεράματά
Λέω θ’ αρνηθώ την κληρονομιά
Γίνομαι Δρομέας αιχμηρός
έτοιμος να εκκινήσω
Όμως όταν κοιτάζω το πρωί
στον μεγάλο καθρέφτη μου
είμαι ένας ακίνητος.