Η ευγενική πόρτα

Τραβώ πάντα διστακτικά την πόρτα πίσω μου,
μ´ αυτήν την απαλή κίνηση όσων φεύγουν,
γυρίζοντας στο δωμάτιο την ακάλυπτη πλάτη μου,
πετώντας ένα ψιθυριστό «γεια»
λες και θα ενοχλήσει έτσι λιγότερο
η μεγαλόφωνη απουσία. 
Σκύβω το κεφάλι φεύγοντας.
Απεμπολημένα τα δικαιώματά μου, μένουν πίσω.
Σκύβω το κεφάλι σαν το δαρμένο σκυλί
που οφείλει αιώνια το κάθε ξεροκόμματο. 

Με το ιδρωμένο χέρι μου στο σύνορό της
την τραβώ μέχρι πριν του σημείου του οριστικού κλικ,
ποτέ όμως δεν διαταράσσω την σιωπή της αποχώρησης. 
Ποτέ πίσω μου δεν ακούστηκε μάνταλος, 
γλώσσας παλινδρόμηση, 
μύλου κυβίστηση,
κλειδιού γυρισμός.
Μένει πάντα μια χαραμάδα ανοιχτή.
Ένα κενό  ενδεχόμενο.
Μια σχισμή φωτός απατηλού.
Μια εκκρεμής ταλάντωση που τρίζει
με κάθε ειρωνικό ρεύμα απ’ τα διάπλατα παράθυρα.
Έτσι που καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ
ή αν είμαι η ανολοκλήρωτη απουσία
ή μήπως τέλος η στριγκλιά των αλίπαντων μεντεσέδων.