Ο άνθρωπος βέλος

Ταξίδεψα στους δρόμους των φλεβών μου
για να εξηγήσω πως κοιτάζεται η θάλασσα
μέσα από μια έναστρη σχισμή 
και δεν βρήκα καμία απάντηση.

Άγναφη η ζωή μου
νύχτα με επισκέφτηκε
τη φωτοφόρα της υπόνοια φύτεψε ιό,
κι αν άνθισε φρόντισε με έναν κανένα 
να με τυφλώσει κι ούτε είδα ούτε άκουσα. 

Το μόνο που επιθύμησα λοιπόν,
να τροχίσω το σώμα μου. 
Με την αιχμή να εκτιναχτώ
σε ένα οποιονδήποτε σκοτεινό ουρανό. 
Να ενώσω δυο σημεία τεθλασμένα. 
Να ξαναβαφτιστώ στο κενό. 
Ν´ απαλλαγώ από το αμάρτημα του ζην. 
Κι έπειτα αμνήμων κι ανύπαρκτος
να γίνω