Η Αλεξάνδρεια

Η Αλεξάνδρεια είναι μια πόλη αραχνιασμένη
βαμμένη πάντα σε χρώματα ερειπίων και σκουριάς
οι πέτρες ευδοκιμούν στα ρημαγμένα πεζοδρόμια
άπειρες σαν τα καλοκαιρινά στάχυα
και σαν στάχυα αναρριγούν
στο πέρασμα χαρούμενων βημάτων
για να τιμωρείται εκεί, η χαρά, δια λιθοβολισμού.

Στην Αλεξάνδρεια δεν υπάρχει χρόνος
μόνο μια κλεψύδρα, χωρίς ίχνος κόκκου,
διαθλά το άρρωστο φως του γκρεμισμένου φάρου
οι σελίδες των βιβλίων της είναι στάχτη
και τα ράφια τους κοφτερά
η γνώση κόβει χειρότερα από τον θάνατο
για να τιμωρείται εκεί η γνώση με άχρονη ζωή.

Της Αλεξάνδρειας τα κρεβάτια είναι όλα δισδιάστατα
δεν θέλουν σώματα ζεστά θέλουν θυμιάματα
οι ντουλάπες έχουν μονάχα ένα ρούχο λευκό
κι είναι περιέργως καθαρό μες τη βρωμιά της
κι είναι το μόνο καθαρό το μόνο ανέπαφο
στην πόλη αυτή που όποιος δίψασε
για να τιμωρείται εκεί η δίψα, ήπιε ποτήρια άμμου.

Αλεξάνδρεια, πόλη βρικολάκων, πόλη σκιά,
στο στομάχι σου κοχλάζει το καζάνι της κόλασης
τα γεμάτα σου στήθη τρέφουν τους φόβους
τα ανοιχτά σου μέλη καταπίνουν το φως
έχεις στο στόμα και μασάς σαράντα αιώνων δάκρυα
και τα φτύνεις, φτύνεις τα δάκρυά μας
για να τιμωρείται στα δόντια σου ακόμα και το κλάμα μας.