Πέμπτη 26 Απριλίου 2018

Το παιδί

Έφτασε ο καιρός που ζω χωρίς γεγονότα.
Η αδιάφορη φασαρία του κόσμου σώπασε.
Ακούω μονάχα την εσωτερική ομοιοκαταληξία.
Ένα μονότονο τραγούδι αναπηδά στ’ αφτιά.
Είναι τα μάτια μου μαύρα κουτιά βελούδα.

Οι τελευταίες μέρες αυτού του άλογου σύμπαντος φεύγουν
- παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα -
αθόρυβα.
Καμία έκρηξη.
Καμιά φαντασμαγορία.
Τίποτα θεαματικό.
Μια βουβή παραίτηση μορίων αποσυνθέτει καταιγιστικά,
κι ό,τι υπήρξε περνά στην ανυπαρξία απλά,
αδιαμαρτύρητα,
σαν μια σαπουνόφουσκα που σκάει ένα παιδί
με το παχουλό του δαχτυλάκι.