Πέμπτη 17 Μαΐου 2018

Μωβ

Κάποτε δρόσισες τα πόδια μου.
Μια απαλή κίνηση.
Χριστέ,
πιο ύψιστη απόδειξη αγάπης
δεν γνώρισα.
Κάποτε δρόσισες τα πόδια μου.

Θα σε βρίσκω πάντα σ' έναν μωβ καναπέ.
Θα οργώνεις το κεφάλι μου στην ποδιά σου.
Νέα μαλλιά θ΄αναπνεύσουν στα χέρια σου.
Έτσι αμίλητα θα τελειώνει πάντα η ιστορία.
Φοβάμαι όμως,
πως πριν από κάθε τέλος της,
τίποτα απ’ αυτά δεν θα ‘χει σημασία.

Μονάχα πως κάποτε δρόσισες τα πόδια μου.
Μια απαλή κίνηση.
Χριστέ,
πιο ύψιστη απόδειξη αγάπης
δεν γνώρισα.
Κάποτε δρόσισες τα πόδια μου.



Οι επιβιώσαντες

Επιβιώσαντες όλοι τους
Άλλος με το κεφάλι του στην άμμο
Άλλος πήρε ένα τραγούδι κι έφυγε
Άλλος κατάπιε το παλιό ποτήρι της γιαγιάς
Μερικοί με δρεπάνια στα χέρια 
θέρισαν τον λαιμό τους και τα χέρια τους

Επιβιώσαντες όλοι τους
βηματίζουν αρμονικά στο παραθαλάσσιο κόκκινο
με ξεσκισμένα ρούχα, με πληγές στα γόνατα, 
με μάτια πρησμένα, 
κρατούνε κουβάδες με πονεμένα νερά, 
σε βιετναμέζικα ξύλα στον λαιμό, 
σέρνοντας τα ξυπόλυτα πόδια τους, 
πηγαίνουν προς τους βάλτους 

Επιβιώσαντες όλοι τους
κανείς δεν γεύεται το ζεστό ψωμί
κανείς βλέπει τον ήλιο και τα απογεύματα 
κανείς δεν ακούει τα παιδικά γέλια
κανείς δεν ακουμπά το ζεστό δέρμα της ζωής
κανείς δεν ονειρεύεται μια ανακουφιστική αναπνοή
κανείς δεν επιθυμεί τίποτα 

Επιβιώσαντες όλοι τους
η πιο σκληρή λέξη τους, επιβιώσαντες, 
στο διαβατήριο θρησκεία “επιζών”
στις σφιγμένες παλάμες στίγμα “επιζών”
στα σφηνωμένα πόδια σαν αλυσίδα
στα βάθη τους εντυπωμένη η λέξη.  
Αν κοιτάξεις όμως στα μάτια μας…