Περί παραλλαγών και παραλογών

Για να ζήσεις την προσωπική σου ιστορία
πρέπει να ξεχάσεις την προσωπική σου ιστορία.
Τις τερατώδεις αναμνήσεις, τις κρυφές και τις φανερές,
το παλιό παιδί, τους νέους προγόνους.
Πρέπει να κατανοήσεις πως απελευθέρωση
είναι η στιγμή της πιο βαθιάς φυλακής σου
και πως καμιά εποχή δεν είναι εποχή της αγάπης
και πως γνώση σημαίνει θάνατος
και πως καμιά αγάπη δεν θα σε ξανακάνει παιδί.
Αλλά αν τα γνωρίζεις όλα αυτά...
τι σημασία να έχει πια, η προσωπική σου ιστορία;

Ο άνθρωπος γάτα

Ο άνθρωπος εκείνος
μια αδέσποτη γάτα
έπινε το νερό του
έτρωγε την τροφή του
πάνω από τον ώμο του
με σηκωμένες
τις τρίχες του σβέρκου
Του ανθρώπου εκείνου,
του πλούσιου,
αγωνιώδη νομίσματα
οι γεμάτες τσέπες
κουδούνιζαν,
περπατούσε τρεκλίζοντας
τρικυμιώδεις ευθείες
Εκείνος ο άνθρωπος
με τα τρύπια χέρια
λες να είδε ποτέ;
λες να άκουσε;
λες να κατάλαβε τίποτα;
Ακόμα καταπίνει
το σκληρό του νερό
με σπασμένο λαιμό
και ρετρό μάτια.

Αν τον πετύχεις
ν’ ακροβατεί
σε πράσινο κάδο,
μην κάνεις θόρυβο.

Ελάχιστες Ιστορίες - Στιγμιότυπο γυναίκας IV

Οντένσε - Κοπεγχάγη. Κοιτάζω τα πράσινα και τα γκριζομπλέ.

Διαβάζω τον Ματωμένο Γάμο και ακούω Τσιτσάνη. Αγαπώ τα τραίνα. Το λίκνισμά τους. Τις ακρογιαλιές και τα δειλινά του Τσιτσάνη. Τα πράσινα λιβάδια και τα γκριζομπλέ λόγια του Γκάτσου. Αγαπώ την βρωμιά των τραίνων. Που παρά το λικνιστικό τους βήμα δε σε αφήνουν να απλωθείς άνετα στο λερωμένο στομάχι τους. "Θα σε κουβαλήσω. Θα σε νανουρίσω. Αλλά μην περιμένεις περισσότερα".

Ο κόσμος γύρω μιλάει ακατάπαυστα. Βουή και βρωμιά. Τενεκεδένια κουτάκια αναψυκτικών ανοίγουν σποραδικά εδώ κι εκεί σαν μικρές νάρκες. Χάρτινες συσκευασίες φαγητού. Φάτσες ξανθές και μαύρες. Φαλάκρες που ξεχωρίζουν πάνω από τον ορίζοντα των καθισμάτων. Σκυμμένα πρόσωπα πάνω από κινητά. Κανείς δεν βλέπει την γκρίζα θάλασσα. Το τραίνο πετά τώρα πάνω από την θάλασσα. Δυο σημαδούρες ραγίζουν το γκρι του νερού. Η ξανθιά κοπέλα ανατινάζει τη βρωμιά του τραίνου. Αταίριαστη με όλα. Απαλές, λεπτές, σχεδόν αδιόρατες τριχούλες στα πόδια της. Αυτό το υπέροχο χνούδι.

Μισώ τα στατικά ταξίδια των αεροπλάνων. Στενόχωρα καρφωμένοι στις δεμένες θέσεις κοιτάζουμε ενοχικά πλαγίως τον διπλανό μας. Πεδίο περιορισμένο. Πόδια ασφυκτιούν. Μεταλλικά κουτιά. Κακοντυμένες αεροσυνοδοί. Στρίμωγμα και έλλειψη αέρα. Ενώ στο τρένο μπορεί κανείς να δει μια γκρίζα θάλασσα, δυο πορτοκαλί σημαδούρες, κι ένα ζευγάρι πόδια με ξανθό χνούδι.