Άτιτλο

Ασημένιες πνοές
ποτάμια αφόρητα
αθώρητες λέξεις
πληγώνουν τον ύπνο

Ένας ελέφαντας
με πόδια βελόνες
με γυάλινα
σπασμένα μάτια
προσεύχεται
στα ρέοντα
κουφά νερά

Όσοι ακούν
τις φωνές
των δέντρων
ακούν
το παρελθόν
με τις εννιά ουρές
στην πλάτη τους

Αποβαίνουν
οι θλιβερές ιστορίες
κι ανταλλάσσονται
στη μέση των πάρκων
στα άδεια παγκάκια
στα ξερά φύλλα
που πέσαν
στα στόματα

Οι νομάδες
κρεμασμένοι
σε λάθος δέντρα
οι βράχοι κελαρυστοί
αβέβαια χέρια
τα παπούτσια
στα κύματά τους

Χριστούγεννα
του ειδικού φωτός
Ιούνιος
των κλασμάτων
εποχές σπατάλης
εποχές πείνας

Κι οι από εδώ
φιλέρημοι
κι οι από ‘κει ανήδονοι
όλοι καχύποπτοι
χαρές παραμονεύουν
τύψεις θυμούνται
αναμονές μόνες
στα ξύλινα τραπέζια
πάνω στην ψάθα
στις καρέκλες
δίπλα στα κοντά ποτήρια
στους φτωχούς μεζέδες
δίπλα στις αδέσποτες
γάτες που λιμοκτονούν
δίπλα στα μάτια
τα προπατορικά

Άντε να ζήσεις

Περί κινήσεως

κίνηση, μοναδικό αίτημα
συλλαβισμός
καλπασμός
κύμα
θρόισμα
πτώση
σύγκρουση
ανάσα
κόκκινη κύλιση

κίνηση, κωμικό αίτημα
βουή
άφιξη
αναχώρηση
ανασάλεμα
έκρηξη
διασκορπισμός
βροχή
απορροφητικό χώμα

κίνηση, απολογητικό σκυλί
σύρσιμο
ουρλιαχτό
πείνα
επαιτεία
ταπείνωση
νύχτα
προφυλακτήρας
βροχή

Vessel

Στα χέρια του κρατώ ένα δοχείο
ένα καράβι, έναν κωπηλάτη,
εκτελούν μεταφορές,
μια αντανακλαστική επιφάνεια
στο κέντρο μιας μάταιης σφαίρας
κουδουνίζει μεταλλικά.
Βλέπει να κρατώ στα χέρια του
ένα δοχείο, ένα καράβι,
μια μάταιη σφαίρα,
ακούει μια μεταλλική
σερενάτα να καίει τα κεριά του
σε κάθε της σύγκρουση
με το καινούργιο φως.
Κάτι τρέμει
λες και τα πράγματα συντονίζονται
με τα χέρια του νωθρού καραβιού
λαμνοκοπώντας υστερικά
στα πόδια ανάποδης χελώνας.
Ο Ρασκόλνικωφ είναι
ο μόνος άνθρωπος στον κόσμο.
Κι αυτός είμαι κρυμμένος
στο μισό κοίλο του ωμέγα του.
Μια σκέψη μέσα στην σκέψη,
στο κόμμα μια τελεία,
η σιωπή μετά την ανάσα
στην μόνη άκρη του σύμπαντος.