Μου κληροδότησε
έναν πόνο στο στήθος
και έρχεται συχνά
λαβωμένος
και ζητά
την αισθητική
της συμμετρίας
μιας αντανακλαστικής
επανάληψης.
Ο λυγμός μου
είναι ρυθμός
επαναλαμβάνει
τον κόμπο του κόσμου
κι ενός σχοινιού
οδύνης
από την καρδιά
ως το παράθυρο
κάθε νύχτα.
Το πρωί
ισόποσα αμείλικτο
σπρώξιμο βίαιο
στην πλάτη
μετωπική
με τις φριχτές
γωνίες του ήλιου.
Η ποίηση στο πάτωμα
με ανοιχτά τα έντερα της
σπαράζονται οι λέξεις της
στα δόντια μου
τα δόντια μου
στον αφαλό της
κοκκινίζουν.
Και εκείνος
που θέλω
να του κόψω τα νύχια
μα δεν μπορώ
με κρατά
αναμμένο κερί
στη μέση
του σκοτεινότερου δωματίου
στη μέση
της φωτεινότερης μέρας.
