Το ολόκληρο

ένας κοντός άνθρωπος
θέσει ένα μέτρο
φύσει δύο μέτρα
κάθιδρος
στο υψοφοβικό του ανάστημα
ακινητεί επιτυχώς
αναρωτώμενος
για το παράδοξο
της αναντιστοιχίας

γραπωμένος
στο ελάχιστο
χερούλι
μικρότερο
από την χούφτα
με το μάγουλο
στην επιφάνεια
μισού ασφαλούς
βήματος
ξάπλωσε και
βαριανασαίνει
λες και με το βάρος
της η ανάσα του
θα τον σώσει

στ΄ άλλο μισό του
βήμα το κενό
εκείνου του παιδικού
ονείρου
της πτώσης
ζωντανεύει
και μέσα στ’ όνειρο
τα δυο μισά
ένα ολόκληρο
τίποτα

Το γράμμα

ξεχάστηκε σαν πατρικό χάδι
και σαν παιχνίδι θαμμένο
σ´ ακατοίκητο εξοχικό
σκονίστηκε επαρκώς
δίπλα στα ψίχουλα Μιράντα
η παλιά γλύκα ξεθώριαζε
στ´ αμνήμονα δόντια
που γερνάνε έκτοτε

Ποια βόλτα, ποιο γέλιο φως;

Σαν ακόρεστη δίψα
κραταιά η ανάγκη
μεταλλάχθηκε σ´
απαστράπτουσα παρακμή
και ποιητές υψηλών
ή χαμηλών
κορυφών ματαιοδοξίας,
της άχαρης ζωής
του αμήχανου «είναι»
βιογράφους
μεταφραστές-προδότες
της αενάου αγωνίας
ευτελιστές
τυμβωρύχους
νεκρόφιλους
σκουλήκια
βρυκόλακες
και κόλακες
αυτιστικούς

Ω μοίρα, των ακαμάτηδων ρούχο