Επί ξύλου

Τον κέρδισα τον ύπνο μου
σε κρεμασμένο ξύλο
μοναξιά σκαλισμένη
σαν μαρμαρένιο αυλάκι

με των χεριών μου τις πέτρες
και με παλιά λουλούδια
να στύβω λίγο το μέλι τους
και περισσότερο τ´αλάτι

ανεπαρκείς οι χοές μου
ποτίζουν την αλώβητη έρημο
κι η φωνή του βοώντος
αντηχεί στο άδειο μου σώμα

περάσματα χαράγματα
στις πατούσες φιλιά αχινών
παπαρούνες στα βότσαλα
θα καταπιούν την θάλασσα

Ο δίδυμος

Το σώμα σου είναι ένα πεδίο.
Επάνω του ανακλώμαι,
ζωντανεύω,
ερμηνεύομαι.
Είναι ένα κάστρο με δωμάτια.
Μέσα τους βρίσκομαι,
ανακαλύπτω,
ωριμάζω.

Στα όμοια χέρια μας κρατάμε,
όμοια κρατάμε, την διπλή ζωή μας
Στα όμοια μάτια μας κοιτάμε
και τον καλό και τον κακό εαυτό μας

Το σώμα σου είναι μια μάχη.
Επάνω του εκπαιδεύομαι,
κερδίζομαι,
και χάνω.
Είναι ένα άβατο οικείο,
η πιο άγνωστη γη
πικρή πατρίδα,
ξενιτιά.

Το συνεχές

τα κλειστά μάτια μετράνε

το κόστος του μείον ένα. 

Μαύρο το πλάτος του, 

εύλογο ύψος,

αναερόβιο βάθος. 

Ομοίως αναιρούν 

τον κόσμο

της αναγκαστικής 

κατάφασης 

της ζωής. 

Την μονοσήμαντη πολυχρωμία της

κελαρίζουν στο λαιμό τους 

κορίτσια

δροσερά 

πηγάζουν απ’ την γη

και τρέχουν 

ανάμεσα σ’ ανοιγμένες κοίτες. 

Ανοίγουν τρυφερά χέρια, 

πλαστικά δάχτυλα,

αντανακλούν οι κινήσεις τους

τον ανεδαφικό τόπο 

κάθε σημασίας. 

Χορεύουν 

κρατώντας κλειστά τ’ αυτιά τους. 

Κυλάνε 

σε μια ατελείωτη ακμή βράχων, 

δεν έχουν βάρος 

ή αν έχουν είναι συνεχή

όπως η κορυφή του αιώνιου

κύκλου. 

Όταν κανείς χάνει τις αισθήσεις του