Σε 'μένα να 'ρχεσαι γυμνή.
Όσο φοράς φύλλο συκής
συντριπτικά κατάγματα
σπασμένα μάτια
τρέχουν στα άδεια μάγουλά μου
Τα βράδια με τα μεγάλα τους δόντια
το τριχωτό τους σαρκίο και τα νύχια μου
ζητούν επιφάνειες λείες
ανεμπόδιστες προσβάσεις
αίμα και ζεστά σώματα να χαλάσουν
Κι εκείνοι που θα πρεπε
να ζουν σαν φύλλα δίχρωμα
στον αέρα που στραφταλίζουν χορευτικά,
ντύνονται και γδύνουν ατελείωτες στρώσεις
φύλλων συκής
με συρμάτινα νύχια όλο το βράδυ
σαν να ‘χει κάτι σημασία
Ωστόσο εσύ σε ‘μένα να ‘ρχεσαι γυμνή.
Όσο κρατάς το στήθος κρυμμένο
παλιά καρφιά πυραμίδες
θα σημαδεύω
να ενώνω για πάντα πήχη, καρδιά και πλάτη
την ντροπή, την αγάπη, την φυγή
με σκουριά δική μου ανοξείδωτη
