Η Βασίλισσα

Η Βασίλισσα φοράει εκείνο το μακρύ φόρεμα νύχτα στα μάτια μας
πεθαίνει κάθε μέρα για να ζήσει λιγάκι
στέμμα όλο το αίμα της αιωρείται σύννεφο πάνω από το κεφάλι
Η Βασίλισσα, όλη μέρα, κεντάει στον μυστικό αργαλειό τα μαλλιά της και τα χέρια της σταυρωτά
και πριν ξαπλώσει καταπίνει πόρτες και παράθυρα

Το σώμα της μαύρη εκκλησία στην κορυφή καμένου δάσους
Βασίλισσα λένε,
είναι το πλάσμα εκείνο που περπατά με τα χέρια
ακούει με το πέτρινο στομάχι του και καταπίνει πόρτες, παράθυρα

Μέρες και μήνες, κοιμισμένη, από το δηλητήριο του καιρού
Βασίλισσα, εφόσον ξυπνήσει από φιλί αιχμηρό ή από θανάτου χάδι,
ένα και το αυτό, όμοια δοξαστικό, σαν έρωτας ανεπανάληπτο
Βασίλισσα με το τιμωρητικό της δώρο στα ξύλινα χέρια
κλείνει τα μάτια της οχυρωμένη και άπαρτη

Όταν νυχτώνει, Βασίλισσα η καρδιά της χτυπάει στον λαιμό
κι η τρικυμία στον βράχο της
Βασίλισσα κι εκείνο που αχνοφαίνεται
σαν πλοίο για τα Κύθηρα
στον ορίζοντα
της παλάμης της και στις γραμμές της
βουλιαγμένο και παλίμψηστο
παλίννοστη μοναξιά τούφες τα μάτια της
στο πάτωμα
σ´ εκείνο το παλάτι με τους μπασταρδεμένους κίονες και τους κλειστούς τοίχους

Το βαλς του ελέφαντα

Οι αναμνηστικοί μου πόνοι
κρεμάστηκαν
πάνω από το τζάκι
και με κοιτάζουν γυάλινα στα μάτια
Οξεία
προεξέχοντα κόκαλα
τρυπάνε την σιγή του σαλονιού
Κρεμάστηκαν μεταξωτές σιωπές,
κρόσσια παλιού καιρού
απ’ τα ταβάνια

Πότε-πότε
μας ξυπνά από τον λήθαργο
κάποιο αμήχανο τικ
του ρολογιού
ή ένα επίμονο μοτέρ
που παίρνει μπρος για έναν μάταιο γύρο
ακόμα

Ένα τσίρκο κρυμμένο στο πάτωμα μου αποκαλύπτεται φριχτοί κλόουν και κουτσές ακροβάτριες ασώματες κεφαλές ξεκούρδιστοι μουσικοί με μισά κεφάλια δάχτυλα σιδερένια πιάνο πλαστικά βιολιά πεινασμένα λιοντάρια αχόρταγοι ελέφαντες χορεύουν υποτονικά βαλς κι ύστερα σφάζονται στο στομάχι

Να σηκωθώ να πιω μια κόκα-κόλα
ή να καταπιώ το μαξιλάρι μου;

Β

πέθανες
κι εμείς
θα κλάψουμε όσο αντέχουμε
- αν πονούσαμε περισσότερο θα ‘μασταν βουβοί -
θα πιούμε απόψε και θα γελάσουμε
θα δούμε τα ωραία κορίτσια
τα γρήγορα αυτοκίνητα
και όλους τους παλιούς μας δασκάλους
ζώντες νεκροί,
κι εμείς κι αυτοί,
στην φωτογραφία μας συν πλην κάποιοι,
ποιος ξέρει;

Αύριο θα σε θάψουμε
γρήγορα-γρήγορα
σαν να ντρεπόμαστε,
θα αγκαλιαστούμε να νιώσουμε
πως δεν είμαστε εσύ αλλά εμείς,
θα κλάψουμε όσο αντέχουμε
- θα λέμε «σε χάσαμε» ενώ εσύ χάθηκες -
θα πίνουμε πικρούς καφέδες,
κι ύστερα
άλλος δεν θα ‘ρθει,
άλλος θα πάει σπίτι του,
άλλος στην δουλειά του,
και κάποιος θα κρατά
το επόμενο νούμερο.