Η χτένα

Τα βράδια κάθομαι μπροστά στον καθρέφτη.
Παίρνω την χρυσή μου χτένα και χτενίζομαι, χτενίζομαι.

Καμιά φορά επαναστατώ.
Λέω απόψε δεν θα βουρτσίσω τα δόντια μου.
Και ξαπλώνω έτσι.

Με χτενισμένα μαλλιά κι αβούρτσιστα δόντια
ονειρεύομαι πως κάποιος μ’ ανασταίνει απ’ την ζωή μου.

Και τ’ άλλο βράδυ χτενίζομαι πάλι
σαν να είναι μεγάλο το ασήμαντο
- ειδικά πριν τον ύπνο του -
και στο όνειρο ονειρεύομαι
πως τον ασώματο πόνο μου κάποιος τον συμπονά.
Ύστερα τρώω το παντεσπάνι μου
χωρίς πιρούνι, στο πιάτο του σκύλου.

Τα βράδια μπροστά στον καθρέφτη χτενίζομαι
να με βρίσκει ωραίο το μαξιλάρι μου
κι ο ύπνος μου
αλλά ποτέ δεν κοιμάμαι.
Με τα μαλλιά μου χτενισμένα σηκώνομαι
για να μου τα τσαλακώσει η μέρα.

Η σταχτοπούτα

Στον μακρινό πλανήτη
του Κισσού
βασιλεύει ένας άνθρωπος μάτι
Σκίουροι του μασούν
τα κλειστά του βλέφαρα
και χτίζουν στα ποτάμια του
τα εργατικά τους δόντια
ανεμίζοντας στις παρελάσεις
στα μπαλκόνια

Στο μέγα Άλφα του Κενταύρου
στην πιο κοφτερή ακμή του
τσακάλια,
μπαλαρίνες, ανοχές
στέκονται κουντεπιέ
στην άνω δεξιά γωνία
κι όποιος κουράζεται
καρφώνεται να στέκει

Κίρκη καημένη Ναυσικά
και Καλυψώ καημένη
όλες σας γέλασε
μια πλέχτρα αταξίδευτη

Στον μακρινό πλανήτη
του Κισσού
ένα παιδί πίνει το αίμα
στην κατσαρόλα μένει
να στέκει
να κρέμεται
να γίνεται σταχτοπούτα
να πριονίζει
το αβέβαιο μέλλον του
και δώδεκα παρά
να ξαναράβει τα δάχτυλα
για να χωράνε ακριβώς
στα γυαλιά που θα πατάει