Τα πετάλια

νέοι δρόμοι
ανθισμένη περιφορά
επιτάφιας θλίψης
βουίζει απέραντη
η θάλασσα
των ανθρώπων
γυαλίζουν λάφυρα
στον παιδικό λαιμό
κι ένα διαμάντι
μαύρο σαν κάρβουνο
και δύο μάτια
γυαλιά
στο τρυφερό φιλί
και στα σκαμμένα χέρια
η κίνηση της ασφάλτου
των πεζοδρόμων
ο κυματισμός
ένα ακίνητο ποδήλατο
αναπνέει παγωμένο
στην πιο ωραία
ισορροπία του