Βρέχει

Η βροχή πήδηξε πέρα απ’ το νερό
Έγινε αίσθημα συνεχές στο σκαμμένο πρόσωπο 
Επωδός και σκασμένο πέλμα
Πλατό αγωνίας κι έπειτα έπεσε πάνω μας παλτό
Ξεχάστηκε, εποχές και ανθρώπους ξεπέρασε
Ξέπλυνε, απέκρυψε, έμεινε τραγούδι υπόκρουση
Παύση άπαυτη, λίπανε το σχοινί της ζωής
που μας τραβάει ως τον θάνατο
Έφτασε από τον φάρυγγα στο στομάχι
Από τα μαλλιά στα δάχτυλα των ποδιών
Από τα χέρια στην κάθε επόμενη αγκαλιά μας
Από τα μάτια δεν έφυγε πότε.