Το δαχτυλίδι

Στον χώρο ανάμεσα στους δυο,
κατοικεί ένα παράξενο σύμπαν
Κατά την διάρκεια του φιλιού
συστέλλεται σε μια σημειακή
επιφάνεια μηδενικού χρόνου
κι ύστερα συνθλίβεται από
μια κλωστή που παρεμβάλλεται
μεταξύ τους.

Κρύβονται σ´ ένα γιαπί χωρίς
παράθυρα να φτιάξουν κάτι
που να θυμίζει οτιδήποτε
ολόκληρο κι έτσι να βάλει
το απρόφερτο όνομά της
προμετωπίδα και πούντο
πούντο το δαχτυλίδι
δεν το βρίσκουν ποτέ.

Προσευχήθηκαν στον χρόνο
να προλάβουν μόνο να σώσουν
μια μέρα γονάτισαν να
ζητήσουν μια μέρα
κι αν κανείς τους άκουσε
ή τους είδε θα έμαθε
πως από τα χέρια των ευχών
στάζουν τα πιο όμορφα μάτια
στα πιο στεγνά μαντήλια.

Θα έρθει κάποτε ένας χρόνος
που ο χρόνος θα γλυκάνει
το πρόσωπο όπως θα αντιστρέφεται
μέσα του κι όπως συστέλλεται
την ίδια μέρα που ο παππούς
φιλάει τον εγγονό εαυτό του
μ’ ένα φίδι στο στόμα του
και μια ουρά στο στόμα αυτού
κι έτσι αυτό το φιλί
θα κλείσει τον κύκλο.