Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

Περί μνήμης

Η Ανάμνηση δεν είναι μια νεκρή φύση πορτοκαλιών
πίσω από το κεφάλι μας 
στην κυριακάτικη τραπεζαρία
ούτε το γλυκό κυδώνι στο ράφι απέναντι 

Η Ανάμνηση δεν είναι το να σου λέω πως σ’ αγαπώ 
μια ακόμα τελευταία φορά 
την ώρα που εγώ ξεφλουδίζω λίγο πιο βαθιά το κόκκαλο
κι ο ήλιος την μεσημεριανή του σκληράδα

Ούτε καν είναι - Ανάμνηση - 
η γεύση που ταξίδεψε 
από τις φρουτόκρεμες μέχρι τις πέτρες 
ή η χώνεψη όσων πελέκησαν, 
Κυριακές και μη,
το δικό μου ξόανο. 

Ανάμνηση τέλος, σου λέω δεν είναι 
η παλάμη του χεριού μου
που φαγουρίζει 
στο σημείο που ακούμπησε
ζεστή παρειά
ή στήθος αγαπημένο. 


Είναι Ανάμνηση μια υπάρχουσα επιθυμία 
ενεστώτα χρόνου παραστατικού. 
Το καλό προφίλ 
μιας παραμορφωμένης πραγματικότητας 
χώρου που ανασκευάζεται ες αεί
μπροστά από το ίδιο σκηνικό
μα με τους άλλους εμάς
και άλλους άλλους. 



Το εξοχικό

Όταν έφτανε στο εξοχικό της
η γυναίκα
άφηνε το ρολόι της στην εξώπορτα

έβγαζε τα παλιά της ρούχα
και γυναίκα έμπαινε
σ’ έναν χώρο που τα παπούτσια δεν επιτρέπονται
σχεδόν όμως γυμνή