Τα λουλούδια

Κι είπα να 'ρθω να σε βρω
Να σου δώσω κλειδιά, στρατό, γη και ύδωρ
και πριν να χτυπήσω μια Παρασκευή την πόρτα σου, σου 'στειλα
φρούτα από απέραντους οπωρώνες που 'χαν χαϊδέψει οι μέλισσες
μέλι πολύβουο και σιωπηλό που 'χε ταξιδέψει τις εφτά θάλασσες
αλάτι μανιασμένο, τρικυμιώδες, κρουστό που 'χε ευφραίνει βασιλείς και φτωχούς
επαίτη-τραγούδι των πρώτων μου χτύπων την πολύχρωμη μοναξιά
κι έναν κόκκο άμμου απ' του σώματος την ακατοίκητη ερημία  
-αγγελιοφόρους και υποτακτικούς, λέξεις, χρυσά κουτιά στα πόδια σου
δώρα για γιορτή και μαντήλια μαύρα μεταξωτά για μοιρολόι
των συνόρων μου τα κατατρυπημένα συρματοπλέγματα μαξιλάρια να μην κουράζεσαι-
γιατί εκεί που επιτέλους με λεηλατούσες κατά τα ειωθότα,
αίφνης δια ασήμαντον αφορμή, χάθηκες...

Κι είπα να 'ρθω να σε βρω
με δυο ντουζίνες ερωτήσεις λουλούδια, τα πιο πολλά γιατί,
και μια αγκαλιά μεγαλύτερη από όλα.