Η λύπη μας είναι κάστρο ψηλό
Στεκόμαστε στις πολεμίστρες κι αγναντεύουμε
πεδία μαχών να ματώνουν και κορμιά να ξεψυχούν.
Η λύπη μας είναι βουνό ψηλό
Στεκόμαστε στα πόδια του και βαριανασαίνουμε
το σπρώχνουμε, το κλωτσάμε, κλαίμε, μα δεν πάει πουθενά.
Η λύπη μας είναι μαύρο νερό
Πίνουμε, πίνουμε, πίνουμε δεν ξεδιψάμε
Καιγόμαστε, πίνουμε, και δεν μαθαίνουμε ποτέ.
Η λύπη μας είναι καιρός πολύς
σε λίγο χρόνο μαζεμένος αίφνης που μας πρόλαβε
απροετοίμαστους, μωρές παρθένες, και μας προσπέρασε.
