Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2021

Ο πατέρας

Ο πατέρας είναι ένα κομμένο ακορντεόν.
Θραύσμα ενός παλιότερου κόσμου που εξερράγη
ταξιδεύει μέσα του,
και κάθε μέρα το πεθαίνει η ζωή.

Που ‘ναι το σταθερό σου χέρι κι η παλιά φωνή;

Σκοντάφτει το βήμα του,
ξεφυσάει και τσιρίζει,
ζητάει συγγνώμη
χίλιες φορές,
χίλιες κρώζει.
Συγγνώμη. Συγγνώμη. Συγγνώμη…

Σ´ ονειρεύτηκα παλίμψηστο,
καρτ-ποστάλ του Παρθενώνα,
μα πάτησα πάνω σου όπως σε πόδι κουτσό
και έγινε όλη η ζωή μια εικόνα ταλάντωσης,
κι η ευθεία μου σκάλες ν’ ανεβοκατεβαίνω.

Για τον νυχτερινό θηρευτή κόσμο
φυλάω σκοπιά
κι όταν χαράξει μπορώ να κοιμηθώ.
Κάθε μέρα
μετωπικές πραγματικότητες ξεφλουδίζονται
αντεστραμμένες στο πίσω μέρος των βολβών.
Σε βρίσκω στα ασπρισμένα μου γένια.
Αντιγράφω τα μαλλιά σου,
τις σελίδες, το δέρμα σου.
Σου κλέβω ακόμα και τα χάπια.
Κι όταν σε βλέπω να καπνίζεις
μοιάζεις με παιδάκι
σε παιδική χαρά,
και με εκείνον τον παλιό,
τον συνομήλικό μου εαυτό σου,
τον δυνατό,
τον απροσπέλαστο.
Όμως εγώ δεν είμαι.