Αυτά που δεν είπε ο Ποιητής

Ας πούμε ότι ο ποιητής παράκουσε τ’ όνομά της
και την κατάλαβε Πηνελόπη αντί για Ελένη.

Ας πούμε πως δεν υπήρξε κορμός στην ιστορία, 

Οδυσσέας μέγιστος,
παρά ένας ελάχιστος Μενέλαος απατημένος,

καθημερινός,

και λίγες σελίδες κακογραμμένες 

σ’ ένα ασήμαντο κεφάλαιο.
Κι εκείνοι που λεία λογίζονταν του τόξου του,
ας πούμε πως έφαγε αυτός τα βέλη που τους αναλογούσαν, 

όλα στο στήθος.

Και όλα τα βράδια που τάχα 

κρύβονταν 

στην αρχαία ελιά της κλίνης της,

το υφαντό της ήταν 

κι όχι ο Αιώνιος εραστής της.

Λέει η ιστορία πως θα ήταν η Αθηνά στο πλάι του 

μαζί με κάθε τι δίκαιο και σοφό.
Μα ούτε Αθηνά, 

ούτε σοφία, 

παρά μονάχα των χεριών του η αδυναμία.

Μην τον πεις λοιπόν, άλογο πολυμήχανο,
πορθητή και καστροκαταλύτη.
Πες τον καλύτερα σημαία σκισμένη,
πόλη χαμένη,
άλογο, 

αμήχανο,
πες τον του Απόλλωνα φροντίδα καμμένη,
Βρισηίδα, παλλακίδα κάποιου Αγαμέμνωνα,
πες τον και ρίζα ξηλωμένη.

Κι εγώ που κοιτιόμουν στον καθρέφτη
κι έβλεπα Αίαντα τρανό
με των κυνικών την ακατανίκητη ανάγκη για φαντασιώσεις

...
θα με πω κουτό.