Αυτά που δεν είπε ο Ποιητής

Ας πούμε ότι ο ποιητής παράκουσε τ’ όνομά της
και την κατάλαβε Πηνελόπη αντί για Ελένη.

Ας πούμε πως δεν υπήρξε κορμός στην ιστορία, 

Οδυσσέας μέγιστος,
παρά ένας ελάχιστος Μενέλαος απατημένος,

καθημερινός,

και λίγες σελίδες κακογραμμένες 

σ’ ένα ασήμαντο κεφάλαιο.
Κι εκείνοι που λεία λογίζονταν του τόξου του,
ας πούμε πως έφαγε αυτός τα βέλη που τους αναλογούσαν, 

όλα στο στήθος.

Και όλα τα βράδια που τάχα 

κρύβονταν 

στην αρχαία ελιά της κλίνης της,

το υφαντό της ήταν 

κι όχι ο Αιώνιος εραστής της.

Λέει η ιστορία πως θα ήταν η Αθηνά στο πλάι του 

μαζί με κάθε τι δίκαιο και σοφό.
Μα ούτε Αθηνά, 

ούτε σοφία, 

παρά μονάχα των χεριών του η αδυναμία.

Μην τον πεις λοιπόν, άλογο πολυμήχανο,
πορθητή και καστροκαταλύτη.
Πες τον καλύτερα σημαία σκισμένη,
πόλη χαμένη,
άλογο, 

αμήχανο,
πες τον του Απόλλωνα φροντίδα καμμένη,
Βρισηίδα, παλλακίδα κάποιου Αγαμέμνωνα,
πες τον και ρίζα ξηλωμένη.

Κι εγώ που κοιτιόμουν στον καθρέφτη
κι έβλεπα Αίαντα τρανό
με των κυνικών την ακατανίκητη ανάγκη για φαντασιώσεις

...
θα με πω κουτό.

Τοτέμ Ι

Πότε θα γίνεις πάλι τοτέμ να σε ξαναγαπήσω;
Η μυθωδία σκεπάζει την πόλη μου σαν αντήχηση διαφυγής.
Μέδουσες και τέρατα ονειρικά παραφυλάμε
στα ανακατωμένα σου μαλλιά τα παλιά και τα καινούργια

Πότε θα γίνεις πάλι παιδί να σε θυσιάζω σε Αυλίδες και βράχους
βουνών αθωότητας για λίγον ούριον άνεμο, και μια σταλιά
υπακοής στο αόρατο παράλογο να σε πουλήσω ξανά.
Ένα βραχνό τραγούδι γυρίζει στο αναγεννημένο πικ-απ.

Είναι κύκλος η ζωή; Ή μια μεθυσμένη γραμμή αστεία;

Επί ξύλου

Μια μάνα κρέμασε
στον πλαϊνό τοίχο
της κουζίνας
το παιδί
της
με ανοιχτά
τα χέρια του
την περιμένει
μέρα νύχτα.

Μιλάει στον Θεό
με γερμανικές προσευχές,
βαθιά φωνή,
κι ένα τσέμπαλο
που ‘χει απάνω στα πλήκτρα του
ακόμα
την θέρμη των δαχτύλων
του Μπαχ.

Στρέμματα ολόκληρα
μέσα του
κάηκαν
μέσα του
κάηκαν

κι αυτό
υπερασπίζεται ακόμα
το ζωτικό του ψέμα
κυλώντας
πάντοτε
οξυγώνιο.

Η όπισθεν

Η μόνη επιθυμία της ζωής μου τα τελευταία χρόνια
είναι να μπω στο αυτοκίνητο
να βάλω όπισθεν
και να πατήσω τέρμα το γκάζι 

αφού πρώτα σπάσω τους καθρέφτες του.