Ήπιες θλίψεις μας σαρώσαν ελαφρώς τον ουρανίσκο.
Ήτανε δέκατα και μιας ώρας βροχή στα πλυμένα.
Ήλιοι πολλοί δίπλα στα σταροχώραφα κι όλοι σκουριασμένοι
Κοιτάζουν τα παλιά εργοστάσια με τα περήφανα φουγάρα
Πελώριες κάλτσες ριγέ κόκκινες άσπρες, θλιμμένοι κλόουν
Ντυμένα τα πόδια μας και περπατάμε με τα χέρια
Κρυπτογραφώ κλειδωμένες κλειδαριές με ξεκλείδωτα
χέρια, αγκαλιάζω μαύρες πόρτες με σπασμένους
Ώμους, δεν έχω τίποτα να δώσω στο παιδί γι’ αυτό
Με τα κλειστά μου βλέφαρα στηρίζω όποιον κόσμο
μου απέμενε και ελπίζω για λίγον ακόμα ύπνο
Ενώ κρατιέμαι να μην κοιμηθώ.
