Άνθρωποι τρύπιοι
Μέρες πυρπολημένες
Πέσαν πάνω μας βροχές αλάτων
Τέσσερα χρόνια, οκτώ, δεκατρία
Ένα ασημένιο ποδήλατο
Θροΐζει ανάμεσα σε σελίδες ημερολογίου
Βήματα ακίνητα
Μαλλιά ερωτευμένα
Ώρα κουφή, αγράμματη
Σκάβουν λαγούμια οι γιαγιάδες ελιές
Χίλιοι αιώνες, επτά, δυο στιγμές
Μια δεμένη κλωστή
Χρυσίζει επάνω στον ψεύτη μου ώμο
