για να φοβηθεί
ο κυνηγός.
Συρίζω,
για του πλάσματος
και της γης τον έρωτα,
ψαλμό και αμήν.
Της στρογγυλής ζωής
τις οξείες γωνίες
να λειάνω
κι απ΄ τις πτυχές
της φούστας του δερβίση,
το ανυψωμένο ίσιο
και το λευκό
να μουρμουρίσω
δονώντας την φυλακή
του στόματός μου
και του στήθους μου.
Ψιθυρίζω μια παλιά
προσευχή σαν ρουλεμάν
μέσα στο γράσο
μασάω κι αλίμονο
στης γεύσης μου τις σφαίρες
και στου φάρυγγα τις χορδές
το παραμύθι αυτό
μες τον καπνό
κάποιου ινδιάνου
χάνεται
κι ένα ταμ-ταμ
στην Αφρική σκόνη
τινάζει και σηκώνεται.
Πόσο κοστίζει
μια στιγμή αθόρυβη
κυκλωτικά αναρωτιέμαι
για τα λιανοχορταρούδια
χεράκια χαιρετούν χορεύοντας
δω, δω, δω, δω, δω…
