μια κόκκινη και μια ροζ
σε ένα παρτέρι αφρόντιστο
με ξερόχορτα και κολλητσίδες
Η ομορφιά του σκονισμένη
κρέμονταν από πρόχειρα καρφιά
στους χοντρούς τοίχους του τούρκικου σπιτιού
δίπλα στις υγρασίες, τα λεπτά δίχτυα
δίπλα στα παιδιά και τ’ αγγόνια
Πήρε αγκαλιά δυο τριανταφυλλιές
για να βρει τον δρόμο του το σκουλήκι,
ο μέγας αρχιτέκτονας,
και να ξεκινήσει τον κύκλο
που θα με φέρει από την θέση του παιδιού μου
στην θέση του παππού μου
με μια βίαιη βουτιά
απ’ το παρελθόν ως το μέλλον εξακοντισμένο
Κατάλαβα τη γήρανση ως διαδικασία έλξης
μέσα σ’ αυτό το καλοκαίρι που μας έκλεψε την άνοιξη
μια αγκαλιά τριαντάφυλλα για καλή ανάσταση
και στα δικά μας οι πεθαμένοι
Κουραστήκαμε κι εμείς να περπατάμε στον σκονισμένο δρόμο που οδηγεί
στα στοιχισμένα κυπαρίσσια
και στις ήσυχες μεριές τους
με γλυκό στάρι
με ρόδι που γυάλιζε
σαν αυτά που έφτιαχνε η γιαγιά,
για του παππού τα κόκαλα,
στο ίδιο τσουβάλι με τα δικά της
και της κόρης της και τώρα του γιου της λίπασμα,
κουραστήκαμε στο αποπνικτικό καλοκαίρι
με τα ελάχιστα βήματα μας
στις παλιές μεγάλες εύκολες αποστάσεις που γίναν μικρές και τόσο δύσκολες
στον κήπο με τις τριανταφυλλιές
η γειτόνισσα μας έφερε λουλούδια
η θεία ξαναγεννήθηκε στο σώμα της κόρης της
κι όλοι οι παλιοί νεκροί άρχισαν να ξαναμιλούν
μετά από τόσα χρόνια
