Επιμύθιο

το μόνο που ήθελα από τον ουρανό σου:
λίγη συννεφιά το καλοκαίρι
λίγο ήλιο τον χειμώνα
και το γέλιο της βροχής σου

Οι παραθεριστές

Οι παραθεριστές,
μια θλιβερή ομάδα,
το αίμα
ακόμα να κατέβει στα πόδια,
τα μάτια
θολά απ’ τη νύχτα
εν αναμονή.


Το καλοκαίρι,
μια εποχή δραματική,
το τέλος
ακόμα κοχλάζει στα μάτια,
τα πόδια ξύλα
τα σέρνει χωρικός,
κάποτε δέντρο
εν νοσταλγία


Οι παραθεριστές,
μια καρικατούρα
με χέρια
μπλεγμένα τάχα
ακόμα κι εν τω μέσω
του καλπάζοντος
φθινοπώρου
αγκαλιασμένοι με απόγνωση,
εν συντομία

Το ρινκ

Τέσσερα χέρια κράτησαν
τέσσερις γωνιές πετσέτας
για το πρόσωπο
κι αφού την τέντωσαν προς
τέσσερις κατευθύνσεις
κι αφού τραβήξαν, μοιραστήκαν,
δάνεισαν, δανείστηκαν,
σκεπάστηκαν, ξεσκεπάστηκαν,
αφού γέλασαν και κλάψαν,
αφού σκούπισαν μύξες και δάκρυα
πέταξαν λευκή πετσέτα στο ρινκ.