Κλειστό παράθυρο

Μπρος το κλειστό παράθυρο 

θα βλέπω όλα όσα θέλω 

και θα σκέφτομαι:

Πόσο βασανίστηκαν άραγε οι βασανιστές μας;

Θα το μάθουμε ποτέ;

Και πόσο βασανιστήκαμε γι' αυτούς που τυραννίσαμε κι εμείς;

Τηρήθηκε το ματωμένο ισοζύγιο;

Δώσαμε ή πήραμε το παραπάνω αίμα;

Και έπειτα, 

πόσο αθώα υπήρξαμε τα θύματα; 

Σ´ αυτή τη λαίλαπα της Ιστορίας 

που λέγεται Άνθρωπος, 

άλλο πλάσμα δε βρέθηκε να μισεί τόσο πολύ 

τους όμοιους και την ύπαρξή του. 

Η πρόνοια του σύμπαντος κόσμου,

ευτυχώς,

φρόντισε να προστατεύσει εαυτόν 

βάζοντας αυτό τον Δούρειο Ίππο μέσα Του. 

Πόσων ετών είσθε;

Κοιτάω τον γέρο μου εαυτό πως συρρικνώνεται 

λες τα λεπτά που τον χτυπούν κάτι του παίρνουν.

Και με τρομάζει αυτή η εικόνα που μου δίνεται 

με χρησιδάνειο ακριβό και δύο λεπτά δεν περισσεύουν.

Βλέπω τον γέρο μου εαυτό πως συμπυκνώθηκε.

Φεύγει από εντός μου το νερό και μένει η ουσία.

Πόσο φοβάμαι αυτό που απέμεινε να μη δω

πως ήταν βάσανο φριχτό, πόνος με δίχως σημασία.

Είναι το μέσα μου ένα υπόλοιπο από άστρο 

που όλο πυκνώνεται και μαύρη τρύπα μοιάζει.

Θέλει να λιώσω κι ακατάπαυστα κοχλάζει

ως που να πέσει το απόρθητό μου κάστρο.   

10 εντολές η εξής μία

Να κλείσουμε μαζί την ηλεκτρική εικόνα 

Αυτή την πρέσα που συνθλίβει το μυαλό

Ν´ ακούσουμε την φωνή της μοναξιάς μας 

Και να δούμε πόσο ίδιοι είμαστε. 

Να πάρουμε στα χέρια τις ζωές μας 

και να πούμε: "Τώρα θα ζήσουμε"

Και Τώρα να ζούμε. Τώρα να ζούμε...

Στην αχανή, την απέραντη την έκταση του χρόνου 

σπέρνουμε ανάσες και θερίζουμε, 

πάμε, ερχόμαστε, πονάμε, αντέχουμε. 

Και μια εντολή μονάχα έχουμε: 

Να ανθίσουμε!

Και μια μοίρα μόνο δεδομένη: 

Πως περνάμε.