Η νέα σκόνη

Αυτός ο κόσμος, αυτή η αντήχηση,
ο σωρός των χρωματιστών σκιών,

σκονίζεται με την σκόνη της κάθε μέρας,

Σε ένα ράφι ακουμπισμένο το λιγοστό

σκονίζεται κι αυτό μοναχό,

θλιβερό σουβενίρ, μάταιο ενθύμιο 

ενός μεσημεριού δίπλα στην θάλασσα,

μιας γοτθικής εκκλησίας, 

ενός κόκκινου πλεκτού, 

μια πορτοκαλάδας με ανθρακικό, 

ενός λιμανιού, μιας μαντινάδας. 

Μ' ένα βρεγμένο πανί στην αρχή
μ' ένα φτερό για τα πιο επίμονα μόρια

μήπως και γυαλιστεί ό,τι έμεινε

κι ό,τι δεν έγινε

κι ό,τι κουβαλήθηκε ως εδώ.

Με ένα φτερό,
με μισό σώμα,

με κάτι λιγότερο τέλος πάντων. 

Κι αύριο πάλι 

να γιορτάσει η νέα σκόνη.