Γυρίζω αυτές τις Τρίτες των αποσυμπιέσεων οδηγώντας πάντα μόνος πάνω στους δρόμους μου, αυτούς που χάραξαν οι αναίμακτες αγάπες μου. Οι ανέραστες αγάπες. Γυρίζω ανάλαφρος έχοντας ξεχάσει το σπίτι που στέκεται στην επόμενη στροφή. Έχοντας διαγράψει την κόκκινη πόρτα. Έπαιξα στα ζάρια την μικρή Ραλλού μου.  Μαθαίνω να ξεχνάω... Ποιο περίσσευμα ευτυχίας μου δεν χρέωσε τον λογαριασμό της δυστυχίας κάποιου άλλου; Ποια αγαπημένη μου στιγμή δεν έσερνε απ' το πόδι μια μιζέρια; Έτσι μαθαίνω να μην κακομαθαίνω των σπάταλο εαυτό μου με πολυτέλειες... Κι οι ανέραστες αγάπες μου είναι το ξεροκόμματο που χαϊδεύει κι απαλύνει τις τύψεις μου.

Μια πέτρα αγάπησε

Τώρα ψάχνει στη μνήμη, να δει πως κλείνει.

ένας γαλλικός

στο τέλος της ιστορίας είναι ο δρόμος...
κρέμεται σαν κεραμίδι
έτοιμος να πέσει στα πόδια σου
χίλια κόκκινα κομμάτια
να τα πατήσεις να τα πας παρακάτω

το καθένα ξεχωριστά κι αλλού

κι έτσι που κάποια κομμάτια τα κουβαλάς χωρίς να το ξέρεις στη σόλα σου
και δεν τα πας εσύ αλλά αυτά σε πάνε
θραύσματα ζωών
αποσπασμένα βίαια από την ολότητά τους
για πάντα χωρισμένα, ξέφτια

'Ο,τι απομένει κουβαλάς καημένε
απομεινάρια, κατακάθι και υπολείμματα

είσαι ένα θλιβερό φίλτρο
στην θήκη μιας καφετιέρας
διευκολύνοντας τον επόμενο γαλλικό