Ανθρωπάκι

Είμαι ένα ανθρωπάκι του Keith Haring
Μαύρο, κατάμαυρο, στρογγυλεμένο
Στέκομαι αμήχανα στο ‘να μου πόδι
Κουνάω δυο χέρια αδάχτυλα,
ηλεκτρισμένα
Σκέφτομαι, μαύρο και κατάμαυρο
τι να γυρεύω μέσα σε τόσο χρώμα;

Αδειάζω χρόνια στο στήθος
και το στομάχι μου πιθανότητες
κι αναρωτιέμαι πως αντέχει
αυτή η σουπιέρα να βαθαίνει
πέρα απ’ το όριο της πλάτης μου
καμπούρα που οξύνεται προς
το παρελθόν και το μέλλον
ερήμην μου πια και να ‘μαι
τώρα ένα κέρας συμπαντικό
αεί επεκτεινόμενο, με σημειακή
βάση που αγγίζει την άκρη
του πρώτου σημείου.

Αδειάζω χρόνια στο στήθος
και το στομάχι μου πιθανότητες
μέχρι που γίνομαι ένα ανθρωπάκι
του Keith Haring, μέχρι που
ένα ποτάμι φωτός με διαπερνά,
παρασύροντας το στομάχι
το στήθος, την σουπιέρα και
τις πιθανότητες, αφήνοντας μόνο
ένα ποτάμι φωτός στο στομάχι
και το στήθος μου και γίνομαι
στολίδι μαύρο στ’ ασημένιο
βραχιόλι του σύμπαντος κόσμου.