Φωτόνιο

Η ομορφιά σου με τιμωρεί.
Μια φωτογραφία κοφτερή.
Τελετουργική τομή.
Απ’ άκρη σ’ άκρη.  O τρόπος.
Που χαμηλώνεις το βλέμμα.
Με τα μαλλιά σου ποτάμια.
Κύλιση.  Μαύρη.  Ορμητική.
Σιωπηλή.  Πονάνε τα μάτια μου.
Μου κλέβεις.  Kάθε μέρα.
Λίγο χρόνο ακόμα.
Η πόλη κυλάει.  Η νύχτα στέκεται.
Ξεκλείδωσες την αγάπη.
Απ’ τα κάγκελα της γέφυρας.
Από τη μέση της πλατείας.
Τη μέση όλου του κόσμου.
Δίπλα στη βιτρίνα με τα βιβλία.
Φωτόνιο πλαισιωμένο.
Στο βάθος το πεδίο.

Τοπογραφία

Μετά την έκσταση
πιο καίρια ένταση

της αγκαλιάς

η στέρεα γη.

Ευφάνταστη απόδειξη.

Το όλο χωράει στο μερικό.

Να κρυφτεί το παιδί.

Να γελάσει το αγόρι.

Να κοιμηθεί ο άνδρας.

Μετά τη θέωση

πιο τέλεια έκπτωση

της αγκαλιάς

η άφταστη γη.

Ακλόνητη απόδειξη.

Το χάος κατάπιε το ένα. 

Να εκτεθεί το παιδί.

Να σπαράξει το αγόρι. 

Να αφανιστεί ο άνδρας. 

Απόπροσανατολισμοί

Τώρα το γάλα της συκιάς θα με ποτίζεις 

απ' τη βρύση του στήθους σου.

Mη με αγγίζεις άλλο.  

Μόνο εγώ θα σ' ακουμπώ,

μέσα απ' το τραύμα, 

μέχρι το ανάπηρο φτερό.

Λίγη σκουριά, απ' το καρφάκι

που είχα καρφώσει στον τοίχο σου,

μάζεψες και μου σερβίρεις στο τραπέζι 

της Κυριακής, πριν φύγεις.

Από τότε ουρλιάζει, ουρλιάζει. 

Μ' ένα άχορδο, ανοιχτό στόμα που χάσκει 
κλειστό, σαν από λύπη μεγατόνων.

Στον άσπρο τοίχο σου ουρλιάζει. 

Θα ψάξω τον ήλιο σε κάποιο μπαλκόνι

παλιό ή νέο.

Ένα νησί, ένα λευκό ξωκλήσι, μια θάλασσα,

κάτι πιστευτό.  

Το φως με το γαλάζιο να συμφωνήσουν.    

Μικρή αγγελία

Παλιός νέος, μόνος, κουρασμένος, αναζητά σώμα να ρίξει στην πλάτη του.

Η ξανθή κοπέλα

Αυτή την Κυριακή είμαι μια μαύρη γραμμή.

Τα τεντωμένα βλέφαρά μου αντέχουν λίγη ακόμα αναμονή. 

Δεν είναι αναμονή.  Επιμένω.  

Κι αυτό το βράδυ θα είναι μια στενή σκάλα.  

Η άκρη ενός τοίχου, μια ανύπαρκτη πόρτα. 

Πίνω όλα τα αναψυκτικά του ψυγείου.

Η πορτοκαλάδα είναι μια κοπέλα ξανθιά, 

με σπαστά μαλλιά και κόκκινα μάγουλα. 

Τα άσπρα δόντια της ανθρακικό, 

μπλέκονται μέσα στα δικά μου,

κι η γλώσσα της ζάχαρη, 

αναμιγνύεται με το σάλιο μου.

Γράφω ένα δαχτυλίδι στον παράμεσο.  

Η Κυριακή είναι χρυσάφι κρεμασμένο στον λαιμό μου, λίγο ακόμα. 

Δεν είναι μέταλλο.  Όλκιμο χρώμα. 

Κι εγώ ένα μείγμα ελατό, που στο μονόχρωμο του πολτό επαφίεται.

Το αρνητικό μου θα εκτυπώσω σε γυαλιστερό στυπόχαρτο. 

Μετάθεση

Η μορφή σου επιμηκύνθηκε. 
Αποκολλήθηκε από την πραγματικότητα 

και ξεκίνησε να αιωρείται. 

Άρχισες να μου μιλάς από άμβωνος, 

γρανίτης, για τον γρανίτη. 

Σε άκουσα με φρίκη ευλαβική. 

Σύρμα το σύρμα, αγκάθι το αγκάθι, 

ντροπή τη ντροπή, λάθος το λάθος. 

Με χάραξες με το σημάδι του Κάιν, 

να μη μπορεί να με σκοτώσει

καμία αγάπη καινούργια. 

Μα εγώ δεν σκότωσα 

ούτε εσένα αδερφή μου, ούτε το μύθο σου.

Κι αυτό το πρωθύστερο που τώρα μ' αδικεί, 

αύριο θα σε δικαιώσει.