Το παραπέτασμα

Η γοητεία αυτής της κυκλικότητας

Της ίδιας βόλτας σ' ένα κέντρο που χαράζεται
από μεταλλικές γραμμές,

από γοτθικά ρολόγια,
από μυρμήγκια και βιβλία,

από πέτρες παλιές κι ανανεούμενες βιτρίνες,

των ίδιων πέντε μαγαζιών.

Ύστερα να βρέχει θάλασσες,

να γίνεται απροσπέλαστο το μικρό ιταλικό

με την θλιβερή διακόσμηση.

Η στεγνή σερβιτόρα, το παραγεμισμένο ψωμί,

ένα hugo κι ένα prosecco, ένα κινητό, 

μια παρανόηση αστεία,

γιατί να φεύγουμε απογοητευμένοι;  
Θλίψεις επαναληπτικές.  

Ήρθε πίσω απ' το Τείχος και με κουβάλησε 

ένα μεταλλικό κουτί από το 1980.

Το στενόχωρο διαμέρισμα ακόμα παλιότερο.  

Χωνευμένοι μέσα του από το '60
να σκαλίζουμε ιστορίες προγόνων.  

Να γονατίσω στη λεκάνη,

να τρίβω με τα κόκκαλά μου

να φύγει η σκουριά από ανάμεσά μας.

Να πετάξω το περιττό, 

να καθαρίσω τη σκόνη 

μήπως γυαλίσουμε όπως παλιά.

Διώξε κι εσύ τα αχρείαστα στρώματα.  Ποιος θα ξαπλώσει;

Δώσε χώρο στο χώρο σου. Ποιος θ' ανασάνει;

Πνιγήκαμε ανάμεσα σε γλάστρες,
σιωπές αχρείαστες, 

κραυγές αχρείαστες.  

Κανείς να μη μιλάει πια. Πνιγήκαμε.

Περπατάμε πάνω σε χώματα και κοπριές.

Πινέζες, συνδετήρες, post-it, σκόνες, χαρτιά, πνιγήκαμε,

κι ένα δίχτυ σαν συρματόπλεγμα τεμαχίζει το πεδίο μας,

ματώνει τα μάτια μας, πνιγήκαμε.

Ένα σύμπαν ανοιχτό, επεκτεινόμενο,

τριάντα τετραγωνικά συμπυκνούμενο,

που τα περιλαμβάνει όλα και δεν χωράει τίποτα.

Ένα σημείο μηδενικού όγκου, 

για τους όγκους του ενός, για τις φρίκες του άλλου,

για τα κρυμμένα και των δυο,

για κείνη την πόρτα που θα μπορούσε να είναι ανοιχτή.

Θλίψεις εξακολουθητικές.  

Το σκίτσο αποκαθηλώθηκε.  Τα πορτραίτα κι αυτά.  

Είπες перестройка.  

Το πράσινο παραμένει.  Αλλά πλέον δε σημαίνει. 

Είπα гла́сность‎.  

Και καθήσαμε πίσω από ένα νέο σιδερένιο παραπέτασμα.