Ραδάμανθυς

Στου Ραδάμανθυ την πόρτα

δέκα τραπέζια 

έστησα 

να γιορτάσω τον ερχομό σου

να γιορτάσω την χαρά σου

τον πόνο σου

Κάλεσα τον Μίνωα στην κεφαλή

και παραγγείλαμε 

σπυρωτή φακή για τα λόγια που σου έγραψα

όξινο σεβίτσε για όσα μας πόνεσαν

γλυκό συκώτι με πυχτή σάλτσα για το συμπαγές των οσμών

πατατούλες τραγανές σύμβολα κρουστών δερμάτων

κρασί τέκνο των κρυφών κοίλων σου και των πηγών

και μια λιωμένη σοκολάτα να περιχύσει το πικρό τέλος

Στου Αιακού τα πόδια 

χοές με βινσάντο 29 ετών

επιστρεφόμενο στην κοιλιά των ηφαιστείων

στάξαμε

οι συνδαιτημόνες εκστασιασμένοι,

τουλάχιστον εις εξ αυτών, 

για να κρατάει το πανηγύρι χρόνια,

κι ας λείψει στο εξής

το απαθανατισμένο άγαλμά σου.

 

Λάιος ο Λάμβακος

Βασιλιά της Θήβας
σε σκότωσε το αγένητο παιδί σου
ένα βράδυ ύποπτο

σ' ένα παγκάκι στην Παύλου Μελά.
Σε δηλητηρίασε με μια μπάλα παγωτό

σ' ένα τραγανό choux. 

Ίσως και να 'ναι κάποιου άλλου το παιδί

κι ίσως και να 'ναι ήδη γεννημένο

πάντως χτες ο φόνος έγινε

κι ο φονιάς είναι ο πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας.

Ή ένα κορίτσι μυθικό, που δίνει νέκταρ στους θεούς. 

Μπορεί κι οι δυο.

Δεν τους αναζητεί η αστυνομία.

Κανείς δεν θα μάθει τ' όνομά τους. 
Ούτε κι αυτά θα μάθουν πως σε σκότωσαν.

Μια φορά βασιλιά πέθανες.

Μέσα σε όνειρο;
Μέσα στον ύπνο σου;

Μέσα στη μέθη σου;

Μετά από χρόνια αναμονής.

Βασιλιά της Θήβας

μπορεί τελικά και ν' αυτοκτόνησες. 

Το πατροκτόνο τέκνο

να είναι ακόμα ένας μύθος.

Λάιε, Λάιε φαιδρέ!

Ας να τρυπούσες ακριβέστερα

τις τρυφερές πατούσες

Λάιε, Λάιε κουτέ!

Ας κρατούσες κλειστό το στόμα σου

στο τρίστρατο που αντάμωσες 

αυτή σου τη μοίρα
Λάιε, Λάιε τραγικέ!

αλλού τα χέρια σου, 

αλλού τα πόδια σου,

αλλού το στήθος σου,

θαμένα 

Αντί επιδέσμου,
μήδεια έλαβες,

αντίδωρο

της κάθε αναπνοής.

Μαζέψου τώρα και περπάτα πάνω κάτω την Τσιμισκή.

Άφησε την πόλη να σε χωνέψει.