Τυμβωρυχία

Παραδίνοντας τους καρπούς μας στην κορδέλα,
ζητήσαμε συγγνώμη για όση άνοιξη μας δόθηκε.
Φτύσαμε όλο το γάλα, και το αίμα.
Χαρίσαμε και το στήθος μας. Τη γη. Το νερό μας.
Πόση σοφία ακόμα θα ασπρίσει τα μαλλιά μας;
Πόσος σταυρός ακόμα θα κρεμάσει τα χέρια μας;

Συλλύτρια μνήμη,

τρέμω στην ερημιά της αυτοκρατορίας σου.

Μιλάει για πόλεις, χρώματα, νέους ανθρώπους, ενηλικιώσεις.
Κι εγώ εδώ ψήνομαι στον ιδρώτα μου.
Γελάει με τη δύναμη και την σκληρότητα αυτού που δεν αγαπά.
Κι εγώ εδώ χαρακώνομαι χειρουργικά.
Ας είχε τουλάχιστον την ευγένεια της παροχής μιας ολικής αναισθησίας 

προτού αρχίσει να κόβει.

Συλλύτρια μνήμη,
τρέμω στη φρίκη της απανθρωπιάς σου.

Οι άπιστοι

Μιλάνε όλοι για την εποχή της άνθισης. 

Ο χειμώνας το εύλογο κόστος της. 

Ένα καρφί μνήμης. 
Δηλητήριο που εξασθενεί.

Η άνοιξη μεγαλοπρεπές κάστρο άγνοιας. 

Δριμύ, δίκαιο ψύχος, το καλοκαιρινό φως. 

Μιλάνε κανείς δε λέει για το κενό. 

Ωκεανοί απέραντοι, άδειοι, πόλεις άδειες.  

Διαδοχή κραυγών, ουρλιαχτών, σιωπών, 

σπαράζει τους πυκνούς ορίζοντες. 

Μαχαιριές στον κρύο αέρα, σπλαχνικές!

Πίστεψαν οι άπιστοι και «Ηλί!», φωνάζουν.