Το οικόσιτο

Αυτό το μη εξημερωμένο οικόσιτο
ζει χρόνια έξω, στην αυλή μας.
Μας φροντίζει, τρόπον τινά,
οργώνοντας τα χωράφια μας,
γαβγίζοντας στους ξένους μας
και τους κλέφτες μας,
δίνοντάς μας το μαλλί του
και το κρέας του,
ή τον ιδρώτα και το αίμα του
όποτε χρειάζεται.

Όλα αυτά με αντάλλαγμα
ένα ξεροκόμματο ζωής
στο πλάι του ασημένιου σπιτιού μας.

Κι εμείς,
βολεμένοι στην συνθήκη,
δεν απλώνουμε ποτέ ένα χέρι χαϊδευτικό,
μια ματιά αγάπης πάνω του,
δεν του ανοίγουμε μια αγκαλιά,
ή έστω μια πόρτα στον προθάλαμο.

Αυτό, το απ' την κούνια του
εξαγριωμένο οικόσιτο,
φοράει στο τεράστιο κεφάλι του
ένα κλουβί ασφυκτικό
κι έχει από πάνω ένα στεφάνι
από ηλίανθους και σύρμα αγκαθωτό.

Έχτισε ύπουλα,
με τις δεκάρες που του πετάξαμε,
ένα σπίτι ακριβό, ασημένιο,
κι εμείς στεκόμαστε στην αυλή του,
γαβγίζουμε στους ξένους του
και το ταΐζουμε με τις σάρκινές μας
μέρες.

Ένα για τη μνήμη

Τα τραγούδια μου είναι σαν κλειστά βουνά
τους λείπει το πεδίο
η ανάσα.
και η προοπτική.

Τα μάτια μου είναι κλειστά σαν παράθυρα
τους λείπει η φαντασία
το βάθος
και η χαρά.

Η μνήμη μου είναι σαν φίλη τίμια
με μαχαιρώνει πάντα στο στήθος
ποτέ στην πλάτη
κι αυτό το εκτιμώ. 

Αντιποίηση

η ποίηση μόνο
αντιποίηση ζωής και πρόσχημα
και ενώ τάχα αντιστέκεται στο σάπισμα
μπορεί και να 'ναι αυτή που σαπίζει
πιο βαθιά απ΄ όλα

Ο Βράχος

Επάνω του θα τσακιστείς.
Μην ελπίζεις σε κάτι καλύτερο
από μια τρύπα στα πλευρά.
Το δανεικό του σώμα
ταξίδεψες και νόμιζες
πως είναι τα σώματα αιώνια
και οι καρδιές

Το μανταλάκι

θα ΄ρθει η ώρα που θα μπερδεύονται
τα ονόματα
τα ξαπλωμένα στα παλιά
σεντόνια, που θα θες να πεις
για το σύρμα
και το ξύλινο μανταλάκι μα
δεν θα ξεπλένεται τίποτα, θα 'ναι και
μέρες που θα ξυπνάς
δίπλα στη φωτογραφία σου
και στον καθρέφτη θα συγκρίνεις
αν είσαι ακόμα εσύ ή κάποια
σκιά σου τετελεσμένη και
πάντα παρούσα κάτω
από τα επαναλαμβανόμενα
βήματα της ίδιας κόπωσης για το
αναίτιο από δω ως εκεί που κουβαλάς
στις πλάτες ως δίκαιο άχθος φέροντα
την ώρα που δε θα λες για να μη πεις
λάθος το λάθος που αχνίζει
ακόμα από το βραδινό υπνωτικό
ενδεχόμενο ζωής

Όσα σώθηκαν από μένα

Στον γκρι ήχο της βροχής
στο τσιμέντο (αποφασίζω),
πάνω στο μεταλλικό και το υπόκωφο
του πεπτωκότος συννέφου
(να σε πυροδοτήσω),
κάτι μου μιλά.

Ζωσμένη με πολλά εκρηκτικά
χρόνια συνύπαρξης
στο άγονο και εχθρικό πλάι μου
Νοτισμένη στη βενζίνη του
μηχανικού εγώ μου
Είναι λέω θαύμα που απέφυγες
μια ανακουφιστική αυτανάφλεξη.

Γι' αυτό κι εγώ
(φύσει χλευαστής των θαυμάτων)
υπακούοντας στον μονότονο
συριγμό της βροχής του δαίμονος
εαυτού
θα σε τινάξω στον αέρα
γέφυρα μεταξύ της μεταξύ μας πιθανότητας
μην τύχει και πλησιάσει κανείς
στα ανεμοδαρμένα βάθη μου.

Με την αιματηρή σου σκόνη
θα στολίσω τις ενοχές μου.
Την απουσία τέλος ίσως προσθέσω
στην προθήκη των επάθλων:
"Όσα σώθηκαν από μένα".

Η νέα άνοιξη

Είμαι τόσο κλισέ
Περπατώ με δυο πόδια
Αγαπώ με δυο κάτοπτρα
Τρώω
Πίνω
Κοιμάμαι με την πλάτη στον τοίχο
Αναπνέω πανομοιότητα
Είμαι τόσο κλισέ
Επαναλαμβάνομαι σαν μάθημα
που κανείς δεν ακούει
γιατί όλοι κοιτούν
τη νέα άνοιξη...

Στροφές

Ο δερβίσης
πότε κοιτάει τον καθρέφτη
πότε τον σπάει στα πλευρά του
πότε του γυρίζει την πλάτη
να τον μαστιγώνει
Ο δερβίσης
στροβιλίζεται στο μυαλό του
πατάει στο κύμα των ανέμων
εξοβελίζει τον κόσμο των σκιών
όμως ποτέ μα ποτέ
δεν βγαίνει στο φως
Ο δερβίσης
θα αφήσει τις ζεστές του πατούσες
να σκορπάνε το χώμα
να τρυπάνε την γη ως τον πυρήνα
για να καεί και να γίνει φως.

Πέραν τούτου

Πόσο ξένοι οι εραστές;
Ένα κορίτσι πρόσχημα.
Ένα αγόρι εικονικό.
Συναντήσεις
σε ασαφή σύμπαντα.
Ο ένας πουλί.
Η άλλη δέντρο.
Τι να ξέρει το δέντρο για το πουλί;
Τι να ξέρει το πουλί για το δέντρο;

Ξένοι οι εραστές.
Αγγίζονται τα δέρματα.
Πέραν τούτου αληθές ουδέν.