Το μανταλάκι

θα ΄ρθει η ώρα που θα μπερδεύονται
τα ονόματα
τα ξαπλωμένα στα παλιά
σεντόνια, που θα θες να πεις
για το σύρμα
και το ξύλινο μανταλάκι μα
δεν θα ξεπλένεται τίποτα, θα 'ναι και
μέρες που θα ξυπνάς
δίπλα στη φωτογραφία σου
και στον καθρέφτη θα συγκρίνεις
αν είσαι ακόμα εσύ ή κάποια
σκιά σου τετελεσμένη και
πάντα παρούσα κάτω
από τα επαναλαμβανόμενα
βήματα της ίδιας κόπωσης για το
αναίτιο από δω ως εκεί που κουβαλάς
στις πλάτες ως δίκαιο άχθος φέροντα
την ώρα που δε θα λες για να μη πεις
λάθος το λάθος που αχνίζει
ακόμα από το βραδινό υπνωτικό
ενδεχόμενο ζωής