Το πρωί

Το πρωί είναι ένα θηρίο θανατηφόρο χωρίς δόντια.
Αρπάζει τα μαλλιά μου από την ζέστη αγκαλιά της νύχτας
και με τραβάει σέρνοντάς με στο φως του.

(Μια φωνή μου ζήτησε πριν μήνες 
να αφήσω μακριά μαλλιά
για να με γραπώνει τώρα αυτό με άνεση. 
Μια φωνή μου ζήτησε πριν μήνες 
να λεπτύνω το σώμα μου,
να εκθέσω τα κόκαλά μου,
να έχω σημεία ανυπεράσπιστα)


Το πρωί,
με κραδαίνει από μιαν άκρη μου
και με παλινδρομεί στον μεγάλο τρίφτη του
από ξυράφι και χαλίκι λεπτό.
Πότε με περνάει στην μεταλλική του πλευρά και μου κόβει φέτες τα μαλακά μου πόδια,
πότε από την πέτρινη για να ματώνουν τα πλευρά μου τα αιχμηρά χαλίκια του.
Πληρώνω, που λες, την μητρική ασφάλεια του σκότους,
με χιλιάδες συντριπτικά πηγαινέλα βασανιστικού φωτός
κι ό,τι αναπόσβεστο απομένει από μένα, κρύβεται πανικόβλητο μόλις πέσει ο ήλιος
με την μάταιη ελπίδα να μην το ξαναβρεί ο θηρευτής.
Όμως το φως επιστρέφει πάντα άσπλαχνα.

Καημένο πρωί κι εσύ!
Θηρίο κουρασμένο!
Πόνεσαν τα χέρια σου να λεπταίνεις το άτυχο κορμί που σου 'τυχε για τροφή σου.
Αν μου ´χαν μείνει έστω ένα χέρι, θα χάιδευα στοργικά το φριχτό σου κεφάλι.
Αν μου ´χε μείνει λίγη γλώσσα, θα σου ψιθύριζα ιδρωμένο μου και πεινασμένο πως
τα βάσανά μας τελειώνουν σύντομα και να μην στεναχωριέσαι.