Αντοδυσσέας

Η Ιθάκη ήταν ένας τόπος από τον οποίο φεύγεις. 

Όχι στον οποίο επιστρέφεις. 

Καταργήσαμε τον σκοπό του πεπερασμένου

-αντικαθίσταται από το μη σκοπό και το άπειρο.

Ξεγυμνωθήκαμε ακόμα κι απ´ το άλλοθι του έρωτα

Τώρα φουρτουνοιαζόμαστε αέναα αλλά όχι άοκνα. 

Όχι άοκνα πια...

Ξεχάσαμε και τον ύπνο. Ξεχάσαμε και τις αγάπες μας. 

Ξεχάσαμε και τις αναπνοές μας σύντροφοι. 

Πότε πότε αφήνουμε χαραμάδες χαράς 

να διαταράξουν την υποβλητική μας σκοτεινιά. 

Κι ύστερα ντροπιασμένοι κι ενοχικοί 

τις κλείνουμε με τσιμέντο ταχείας πήξεως. 

Χτίστε με κι εμένα στο μεσαίο κατάρτι το πιο δυνατό

και το πιο ψηλό.

Χτίστε με.  Δε θέλω ούτε να ακούω ούτε να βλέπω.

Ακμαία πάντα τα παιδικά μου τραύματα 

με γάζωσαν σαν πανάκι λεπτό

κι έτσι καμιά Σειρήνα δεν πρόλαβε να κάνει 

καμία δουλειά που δεν είχε ήδη συντελεστεί.
Πλην της πρώτης σαφώς!  Πλην της πρώτης!
Πάντα πλην της πρώτης...

Ζήλεψα!  Το παραδέχομαι.  

Ζήλεψα τους ανθρώπους με σαφείς εχθρούς. 

Τους ανθρώπους χωρίς πουπουλένια μαξιλάρια

και σακατεμένες συλλογιστικές.  

Φαντάστηκα ότι από δύτης θα μπορούσα να γίνω αεροπόρος.

Και το προσπάθησα.  Αλήθεια το προσπάθησα.

Αλλά σύντροφοι μου γενναίοι 

δεν διορθώνονται όλες οι εκ γενετής ανωμαλίες.

Κι εμένα η Ιθάκη μου δεν ήταν τόπος

Ήταν μια απόπειρα απόδρασης ... αποτυχημένη;

Το να σας αφήσω είναι το μόνο προβλεπόμενο 

αυτού του ταξιδιού.