Ο Λευτέρης

Τον λένε.  
Δεν έχει ιδέα 

γιατί. 
Ποτέ του δεν 
ήταν. 
Έζησε μια ζωή 
άβολη. 
Ποτέ 
στο σώμα του. 
Ποτέ
τ´ όνομά του. 

Θυμάται μονάχα 
ελάχιστες φορές,
τρύπες στην 
ιστορία του,
να είναι
αυτός με παλμό
στην καρδιά του, 
με συντονισμένη 
ανάσα κι ένα 
λουλούδι 
στα δόντια. 

Τον λένε 
αλλά δεν είναι,
αν εξαιρέσεις 
το λουλούδι,
παρά το άβολο
ανακάθισμα,
τα φαγωμένα
νύχια κι η 
δύσκολη 
αναπνοή. 
Στην άκρη του 
κοιμάται,
να μην κουράζει
το κρεβάτι του.
Παραμερίζει
διαρκώς 
μη τύχει και
απαντήσει 
στο δρόμο 
τον συνονόματο 
εαυτό του,
μη τύχει και 
κοιταχτούν,
μη τύχει και 
του ζητήσει 
τα ρέστα που 
κράτησε,
πώς τόλμησε, 
στις τρύπιες 
τσέπες του
και τα ´πε ζωή.