Εσωτερική τσέπη

Στη μέσα τσέπη του σακακιού μου
κρύβω έναν ευσπλαχνικό χειρουργό.

Αντί να ρωτώ για το ακατανόητο
βάζω το δεξί μου χέρι και τον αναζητώ.
Εμφανίζεται στο τραπέζι,
- πακέτο τσιγάρα ακουμπισμένο -
συνήθως με δάκρυα στα μάτια,
κι απιθώνει τα ευγενικά του νυστέρια
τα επιμελώς αποστειρωμένα
και τα αστραφτερά
συμμετρικά ανάμεσα στους ρόζους του.

Πιάνει στειρώνει τις κοπέλες
κόβοντάς τους τα μακρυά μαλλιά,
όσα λουλούδια τολμούν ν’ ανθίσουν
στις λευκές παλάμες τους,
κι αναπλάθει
ζητώντας μία συγγνώμη ανά βελονιά
τα όμορφα πρόσωπά τους.

Ύστερα τις ράβει στοργικά
στις καρέκλες τους γύρω από το τραπέζι
με μεταξωτές κλωστές στους λεπτούς αστραγάλους
με βελονιές λεπτεπίλεπτες στους καρπούς τους
με λογχισμένες αμφιβολίες στα σκαλιστά πλευρά τους.

Λιώνουμε τότε και έτσι όλοι μαζί
γύρω από το ροζιασμένο τραπέζι μας
χρόνια πολλά
μέχρι να κλείσει πια ο λαιμός μας
από καπνούς, κλωστές και κλάματα.

Ο απερχόμενος χειμώνας

«Εύρον πράσινην πέτρα ωραιότατην, ελθέ αμέσως. Ζορμπάς.»

Αν η αμυγδαλιά ανθίζει για να μιλήσει για τον θεό
τότε θεός είναι ένας απερχόμενος, βαρύς χειμώνας.